تثبیت انگارۀ مردمان ناراضی در روابط مدیریت شهری و شهروندان؛ با تمرکز بر طرح ساماندهی تپه‌ مرادآب کرج

انجام پروژه های شهری، در بیشتر مواقع به تولید نارضایتی منجر می شود. نظرات شهروندان نه تنها ناراضی مورد توجه قرار نمی گیرد بلکه، مدیریت شهری آنها را متهم به ناسپاسی و قدرناشناسی می‌شوند. این روند، موجب تثبیت «انگارۀ مردم ناراضی» می شود، مردمی که قدردان مجریان طرح های شهری نیستند! در این نوشتار سعی شده است با روش تحلیل روایت ساکنان محلۀ اسلام آباد کرج، به بررسی «انگارۀ مردم ناراضی»، پرداخته شود. از سال 1372 تا به امروز، خانه ها بالاتر از ارتفاع 1400 متر در این تپه، توسط دفتر ساماندهی تپه‌ مرادآب (محل استقرار مجریان طرح) تملک شده است. ساکنان این خانه ها، برای اسکان یابی مجدد، به نقاط دیگری کوچیده اند. تحلیل این ساکنان از هویت متولیان، کیستی و چگونگی اجرای طرح ساماندهی و انتقال خودشان به مناطق دیگر قابل تامل هست.بووینتوره دو سوزا سانتوس، نظریه پرداز پرتغالی الاصل در حوزۀ مطالعاتی پساتوسعه، در نظریۀ جامعه شناسی ناموجود ها و موجودها(پیداها)، معتقد است تک فرهنگ هایی با ویژگی های غالب، کلی و عام در مواردی مثل سرمایه داری، دانش و امر عام وجود دارد. آنها تفوق و برتری خودشان را بر فرهنگ های محلی، سرمایه داری محلی و امر خاص محلی تحمیل می کنند. با استفاده از نظریه‌ سانتوس و تحلیل روایت های مطالعۀ موردی خاص این پژوهش سعی شده است ناموجودها در سطوح متفاوت از تغییر و دستکاری فضاهای زندگی شهروندان یافت شود. تعلق خاطر به محله ، قلمداد کردن مجریان طرح به مثابه سرمایه گذاران بخش خصوصی، طبیعی جلوه دادن قشربندی های حاکم بر روابط مجریان و ساکنان محله، از مواردی است که به تثبیت «انگارۀ مردم همیشه ناراضی» دامن می زند.

urban plans, people’s dissatisfaction and the establishment of the ungrateful peasant’s model in the presence of urban executives, focusing on the organization of the murad abad karaj

there are many physical interventions in cities. typically, citizen dissatisfaction with urban plans is expected and will not cause much disruption in the implementation process. sometimes people are accused of ungrateful. this makes the myth of the ever-dissatisfied people fixed; people who are never grateful to the efforts of urban managers.in this article, with the narrative analysis of the residents of the islamâbâd neighborhood in karaj has been tried to address this myth in field. since 1372, houses of a height above 1,400 meters this hill have been bought by the moradabad housing office. the inhabitants of these houses moved to other places for resetting.in this regard, the boaventura de sosa santos theory has been used in the sociology of absentees and sociology of finds. according to this theory, the dominant and general monocultures of capitalism, knowledge, and the general, impose on local cultures, local capitalism, and local affair, and eliminates them. with the help of santos’s theory and narrative analysis, we tried to find out the existing and absent-minded.the interest in the rigged area, the recognition of the project executives as private sector investors, the natural manifestation of the governing rules on the relations between the executives and the residents of the neighborhood, all contribute to the consolidation of the ever-dissatisfied people’s model or the ungrateful peasant’s model.