کشاکش فرد و جامعه در اندیشه‌ محمداقبال لاهوری

هریک از متفکران اجتماعی که در طول تاریخ زیسته‌اند برای انسجام‌بخشی به اندیشه‌های خود، در میان آثارشان، فرد یا جامعه یا تعاملی از هر دو را به‌عنوان عصاره و جان‌مایۀ اندیشه‌های خود بیان داشته‌اند. اقبال با توجه به جامعۀ نامنسجم و پراکنده‌ای که در آن زمان هند پدیدار شده بود و مذاهب و فرق مختلفی که وجود داشت، اختیار و «فردیت» شرقیان را در مقابل استعمار، اضمحلال یافته می‌دید. بر این اساس بازسازی اندیشه دینی خود را بر پایۀ «فلسفۀ خودی» بنا نهاد تا اختیار مرده و خودآگاهی ناتوان شده در میان شرقیان را از نو بپیراید و در آن روح تازه‌ای بدمد، از سوی دیگر اقبال، جامعه را به‌مثابۀ حقیقتی عینی نادیده نمی‌انگارد و درصدد است تا تعاملی میان «فرد» و «جامعه» برقرار سازد، اما با همۀ این احوال فردیت را مقدم بر جامعه می‌دانست. برای این پژوهش از روش اسنادی و کتابخانه‌ای سود جسته‌ایم.

the struggle of the individual and society in the thoughte of muhammad iqbal lahori

through the history , every social thinker , has centralized his works on a individualism or socialism or an interaction between them to integrate his thoughts . dispersion and disunion caused by presence of numerous religions and sects in india conduced iqbal -e- lahori to find the oriental option and individuality overthrown as a result of colonization . therefore, he established his thoughts on self - hood philosophy to revive dead authority and weakened self - awareness of the oriental . on the other hand iqbal does not connive the society at all, but receive that as an undeniable fact and intend to make a significant connection between individual and society although it seems he overall prefer the individuality states to society . library and documentary methods have been used in this research .muhammad iqbal -e- lahori , socialism , individualism , authority , reconstruction of religious thought , islam