آهنگِ سفید در سروده های سعدی یوسف

آهنگ در قصاید معاصر تنها دربردارنده بحرهای عروضی نیست. در قصیده های امروزی خواننده نیز همانند سراینده در بازآفرینی متن همکاری می کند به گونه ای که کوتاه و بلند شدن ابیات، شیوه نگارش واژگان و بخش بخش کردن هر قصیده در باز آفرینی قصیده توسّط خواننده، نقشی به سزا ایفا می کند. این شیوه ویژه در نوشتن قصاید، آهنگ خاصّی ایجاد می کند که نخست با آفریدن تنش در چشم خواننده و سپس در درون وی، بر آن است تا خواننده را از اندیشه های سراینده و تنش های وی آگاه سازد. سعدی یوسف سراینده ای است که این شیوه در سروده هایش نمودی چشمگیر دارد. ما این شیوه را- که نوعی آهنگ درونی در شعر است- آهنگ سفید می نامیم. فرضیه نویسندگان بر این پایه استوار است که سعدی یوسف از پیشگامان آفرینش آهنگِ سفید در شعر معاصر عربی است . این پژوهش بر آن است تا بر پایه نظریه دریافت و با بهره گیری از روش تحلیل و توصیف محتوا به بررسی برخی نمودهای این آهنگ ویژه چون: پراکندگی واژگان، جاهای خالی، روش بخش بخش کردن و نمایش-های هندسی در اشعار این سراینده معاصر عراقی بپردازد