طنز تلخ در شعر پایداری فلسطین(مطالعه‌ی مورد پژوهش:شعر راشد حسین)

راشد حسین (1936- 1977م) یکی از شاعران طنز پرداز و برجسته‌ی نسل سوم ادبیّات پایداری در فلسطین به شمار می‌آید که از او با عنوان‌ها و لقب‌های زیادی از جمله؛ «پایه‌گذار شعر سخریه و فکاهه در ادب مقاومت» و «شاعر طنزهای تلخ و گزنده» یاد می‌شود. یافته‌‍ی اساسی این پژوهش در این است که طنزهای راشد از نظر موضوعی و محتوایی در شمار طنزهای تلفیقی( سیاسی و اجتماعی) است. شاعر، آن‌ها را روزنه‌ای برای بیان دغدغه‌های سیاسی، اجتماعی و انسانی خویش قرار داده است. وی در ساختار طنز، دو الگوی اساسی را به کار می‌گیرد؛ طنز روشن و آشکار(صریح) که شاعر در آن، بی‌پروا از گروههای سیاسی و اجتماعی جهان عرب انتقاد می‌کند و دیگری طنز غیر مستقیم( تعریضی) که شاعر با آفرینش شخصیّت‌های رمزی به گونه‌ای کنایه آمیز به ریشخند و نقد رخدادها و چالش‌های موجود در جبهه‌ی پایداری می‌پردازد.. افزون بر این، راشد، روش‌های گوناگونی برای بیان طنز و طعنه و سخریه برگزیده است که مهمترین این روش ها عبارتند از؛ اسلوب نامه نگاری، بهره‌گیری از زبان کودکان، استفاده از عناصر طبیعت، قلب واقعیّت اشیا و شخصیّت‌ها با ترسیم دروغین و دگرگون شده‌ی چهره‌ی سران عربی و غربی، طنز به شیوه‌ی پند و اندرز، استفاده از روش پرسش و پاسخ، کاربرد صور خیال و آرایه‌های بدیعی و ... این پژوهش، بر آن است تا به بررسی و تحلیل گونه‌ها(مضمون‌ها) و روش‌های طنز در شعر این شاعر پایداری بپردازد.