واکاوی تصویر قابیل در شعر داستانی«المومس العمیا » بدر شاکر السیاب

قابیل به عنوان نخستین قاتلی که در پهنه ی آفرینش با دست یازیدن به قتل برادرشهابیل، نخستین گناه ذاتی را مرتکب گردید از جمله شخصیت هایی است که بسیاری ازسرایندگان در ادبیات جهانی از او به عنوان نماد سرکشی و عصیان یا فساد و تباهی درسروده های خویش بهره گرفته اند؛از جمله ی بزرگترین این سرایندگان در حوزه یادبیات معاصر عربی، بدر شاکر السیاب، شاعر عراقی است که پیوسته در سروده هایشبرای ترسیم تبهکاری و ویرانگری نوع بشر از این شخصیت به عنوان خاستگاهخونریزی و ستم پیشگی بهره می جوید.نویسنده در این جستار بر آن است تا پس از گذری کوتاه به داستان هابیل و قابیل درقرآن کریم، شخصیت قابیل را به عنوان نماد شرارت انسان امروز در شعر بلند«المومس العمیا »بدر شاکر السیاب - که استعاره از میهن شاعراست- مورد واکاوی قرار دهد؛ بدین منظور ابعاد گوناگون تصویرسازی شاعر از این نماد با روایت کشمکشپیوسته ی قابیل به عنوان عنصر شرارت با هابیل در جایگاه رمز و اسطوره ی قربانی،آغاز و با توصیف تباهی و ویرانی و اندوه برخاسته از حاکمیت قابیل در ابعاد مختلفزندگی اجتماعی، اقتصادی و سیاسی عراق و ترسیم فضای عاطفی شعر ادامه می یابدو سرانجام با واکاوی اندیشه ی چیرگی نهایی قابیل(عنصر شرّ) در ذهن شاعر به پایان می رسد