واکاوی جلوه های «خودشیفتگی هنری» در اشعار بارودی

سرایش شعر، زاییده روح تلطیف یافته شاعر است و از ضمیر ناخودآگاه او سرچشمه می گیرد. این آفرینش هنری، از دیرباز، در کام بشر شیرین آمد و به ستایش و تمجید آن پرداخت. از این پس، شاعر که خود را در اوج منزلت ادبی و هنری می یابد، مغرور می شود و خود نیز، سر تعظیم بر آستان هنرش فرود می آورد و زانوی خاکساری بر درگاهش می ساید و زبان به تسبیح و تعظیم اشعار خویش می‌گشاید. از آنجا که جلوه های این خودستایی شاعرانه در اشعار بارودی، از پیشگامان شعر معاصر عرب، نمود چشمگیری یافته است؛ این پژوهش می کوشد تا با روش توصیفی– تحلیلی، به واکاوی این پدیده و اسباب گرایش به آن در دیوان شاعر بپردازد و نمودهای هنری خودشیفتگی و جنبه های نوآوری آن را تشریح نماید. عوامل تاثیرگذار در خودشیفتگی بارودی را باید در تربیت و بلندپروازی شاعر، اشتغال او در منصب نظامی و پیشگامی کلاسیسم جست وجو کرد که نمودهای آن، در فخر به نوگرایی و احیای سنت شعر، مباهات به نیروی بیان و موهبت شعری و رجحان منزلت شعری خود بر دیگر شاعران تجلی یافته است.

Analyzing the aspects of artistic Narcissism in Baroudi’s poems

Composing poetry originates from the refined soul of the poet and his subconscious mind. This artistic creation, since ancient times, has been of appeal and praise for mankind. A poet who finds himself at the pinnacle of art and literature becomes proud enough to kneel down to praise the glory of his art. This poetic Narcissism is remarkable in Baroudi’s poetry, the pioneer of contemporary Arabic poetry. In this regard, the present study applies a descriptiveanalytical method to analyze the phenomenon in his poems through identifying and explaining the artistic expressions of Narcissism there. The factors influencing Baroudi’s Narcissism should be sought in his trainings, ambitions, career in military positions, and pursuit of the classical school. These features are manifested in his words and utterances with which he boasts about his modernism, reviving the poetic tradition, power of expression, gift of poetry, and supeiority of his poetry to that of others.