دلالت‌ های معنایی اسطوره‌ تموز در شعر خلیل حاوی و عبدالوهاب البیاتی

اسطوره‌ ها به علت شخصیت‌های نمادین خود، بهترین دستمایه‌ی شاعران معاصر قرار گرفته‌اند تا بوسیله آنها پرده از اندیشه‌های خود بردارند. در این میان، اسطوره‌ی تموز بیش از دیگر اساطیر مورد توجه شاعران قرار گرفته که دلیل آن را نیز باید در وضعیت نابسامان جامعه عربی جستجو کرد. از جمله‌ی این شاعران، خلیل حاوی وعبدالوهاب بیاتی می‌باشند که با وجود بکارگیری اسطوره‌ی تموز در همان راستای انگیزش امت عربی با هم اختلافاتی نیز داشتند. نگارندگان در این جستار، ضمن بررسی اسطوره‌ی تموز در اشعار این دو شاعر، با روشی تطبیقی تحلیلی به مقایسه‌ نحوه‌ به کارگیری و هدف از فراخوانی این اسطوره توسط آن دو پرداخته‌اند. از یافته‌های این تحقیق برمی‌آید که تموز در شعر بیاتی، پربسامدتر از حاوی مورد استفاده قرارگرفته‌ و همچنین شیوه‌هایی که بیاتی برای این شخصیت بکار می‌گیرد، متنوع‌تر از حاوی است. از سوی دیگر، فضایی که هردو شاعر برای این شخصیت می‌آفرینند، تفاوت ملموسی با هم دارد؛ بدین ترتیب که خلیل حاوی فضایی مایوسانه و یک‌سطحی را بر شعرش حاکم می‌سازد، حال آنکه شعر بیاتی با جدال میان یاس و امید متمایز می‌شود.