سخن سردبیر

 سخن سردبیربه نام خداوند جان و خرددر این شماره می­خواهیم به موضوع گسترش مراکز آموزش زبان فارسی در کشور بپردازیم. همگان واقفیم که زبان فارسی یکی از زبان‏های مهم در جهان است که در گذشته، آثار باارزش بی‌شماری در زمینه‌های علمی، ادبی، دینی و تاریخی به این زبان به رشته­ی تحریر درآمده است. بنابراین، بسیاری از غیرایرانیان خواهان یادگیری زبان فارسی هستند تا از این گنجینه­ی بسیار غنیِ معارف، ادب و هنر بهر­ه گیرند و عده‌ای هم مشتاق آن هستند که برای ادامه­ی تحصیل وارد دانشگاه­های ایران گردند. با توجه به این استقبال، به‌ویژه اشتیاق از ادامه‌ی تحصیل در ایران، ضرورتِ تاسیس مراکز جدید آموزش زبان فارسی بیش از پیش احساس می‌گردد.شاید آماده‌سازی یک مرکز زبان در یک دانشگاه، از لحاظ فیزیکی کار چندان دشواری نباشد، اما برای ایجاد چنین مرکزی، باید گام‌های بسیاری هم از لحاظ علمی، مانند بهره‌گیری از دستاوردهای دانش آموزشکاوی زبان، و هم از لحاظ سازمان‌دهی و امور اجرایی برداشته شود تا آموزش زبان فارسی به صورت علمی انجام شود. اما مهم‌ترین مساله­ای که در این مسیر وجود دارد این است که کدام گروه آموزشی، باید متولّی آموزش زبان فارسی در یک دانشگاه باشد. در این‌ جا برای روشن شدن مساله، به یک تجربه­ی موفق اشاره می‌کنیم. در دانشگاه بین­المللی امام خمینی‌(ره)، برای راه­اندازی مرکز آموزش زبان فارسی، در ابتدا (سال 1370)، گروه آموزش زبان فارسی راه­اندازی گردید. سپس از فارسی­آموزان برای یادگیری زبان فارسی پذیرش به عمل آمد. تا پایان سال 1393 بیش از 7000 هزار نفر از 127 کشور، زبان فارسی را در کمال موفقیت آموختند و به دانشگاه­های مختلف کشور معرفی گردیدند. این تجربه­ی موفق به دلیل وجود گروه مستقلِ آموزش زبان فارسی بود که وظیفه‌ی مدرّسانش صرفاً تدریسِ زبان فارسی به‌عنوان زبان دوم بود. اکنون پس از 20 سال، نیاز به گسترش و صدور مجوز برای تاسیس مراکز زبان فارسی در دانشگاه‌ها احساس گردیده است. برخی دانشگاه­ها مجوز تاسیس مرکزِ زبان فارسی دریافت نموده‌اند. اما طی این مدتِ کوتاه به نظر می­رسد تنش‌هایی میان گروه‌های آموزشی برای گرفتن مسوولیت برگزاری این دوره­ها به وجود آمده که مسلّماً به سود فارسی­آموزان غیرایرانی نبوده است. ما بر این باوریم که باید از گسترش مراکز استقبال کرد، اما باید پیش‌زمینه­های تاسیس یک مرکز نیز فراهم گردد؛ پیش‌زمینه‌هایی مانند راه‌اندازی گروه مستقل آموزش زبان فارسی و جذب حداقل یک استادیار و دو مربی با مدرک کارشناسی ارشد آموزش زبان فارسی به غیر فارسی­زبانان. بدیهی است اعضای یک گروه آموزشی می‌توانند به صورت مستقل و تمام‌وقت، تمامی سرمایه‌های علمی خویش را برای بهبود وضعیت آموزشی، برگزاری کلاس‌های روشمند و علمی، در خدمت همان گروه آموزشی‌ای قرار دهند که برای آن جذب شده‌اند.امیدواریم اداره­ی کل امور دانشجویان غیرایرانی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، برای دستیابی به سطح کیفی مطلوب‌تر در مراکز آموزش زبان فارسی، به تجزیه و تحلیل وضعیت فعلی آموزش زبان فارسی در مراکز موجودِ آموزش زبان فارسی به غیر فارسی‌زبانان در دانشگاه­ها بپردازد و برای ادامه­ی فعالیت آنها یا ایجاد مراکز جدید، داشتن گروه مستقلِ آموزش زبان فارسی را یکی از الزامات صدور مجوز تاسیس مرکز و برگزاری دوره­های آموزش زبان فارسی قلمداد کند.

Message from the Editor in Chief

 In the name of God In this number, we want to address the issue of expanding the teaching Persian language centers in Iran. As you know, Persian language is one of the important languages worldwide that a lot of valuable historical, religious, scientific and literary works were written in Persian language in the past. Therefore, a lot of non Iranians wish to learn Persian language and benefit from this treasure of instructions, literature, and art and some hope to enter to Iranian universities to study in a major of the scientific fields of study. Considering this enthusiasm of non Iranians to study in Iran, establishing new Persian language centers is necessary. Providing the physical structures of a language center in a university may not seem very difficult, but for establishing and developing such a center, to go ahead with scientific (such as applying the achievements of language didactics) and administrational steps are necessary. However, the most important issue is that which academic department is the responsible for teaching Persian language. To make it clear, we refer to one successful experience. In Imam Khomeini International university, for establishing the Persian language center, initially (in 1370) department of teaching Persian language was established. Then, Persian language learners were accepted. Until 1393, more than 7000 students from 127 countries learned Persian language successfully and were sent to Iranian universities. This successful experience was the result of an independent educational department for Persian language in which the professors’ duty was teaching Persian language as a second language.But there is a need for expanding and issuing the license of establishing Persian language centers in universities after 20 years. Few universities received the license for establishing such centers. However, some challenges have been made among educational departments for taking the responsibility of conducting such courses which obviously have not been in favor of non Iranian learners of Persian language. We believe that we should encourage establishing such language centers, but before that, providing the preliminaries is a must: employing at least one assistant professor, or two lecturers that hold M.A. degree in teaching Persian language to non Persian speakers. In this way, members of an educational group can independently use all their knowledge to improve educational situation and conduct scientific and systematic classes.We hope that in order to reach to an appropriate level in Persian language centers, the bureau of Affairs of Non Iranian Students in Ministry of Science, Research, and Technology analyze the present condition of teaching Persian language centers in universities, and for continuing their activities and also, for establishing new centers, having an independent educational group be one pre condition for issuing the license of establishing Persian language centers and conducting Persian language teaching courses.