محیط پژوهش‌آموزی، کیفیت تعامل استاد ـ دانشجو و خودکارامدی پژوهش: ارائۀ یک الگو

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی روابط بین محیط پژوهش‌آموزی، کیفیت تعامل استاد ـ دانشجو و خودکارامدی پژوهش در قالب یک الگوی علّی انجام شده است. روش: روابط بین متغیّرها در قالب یک الگوی مفروض، به روش همبستگی از نوع الگویابی و در بین دانشجویان کارشناسی ارشد دانشگاههای دولتی شهر تهران مورد آزمون قرار گرفته است. نمونۀ معرفی مرکّب از 270 دانشجو، پرسشنامه‌های روا و پایا «محیط پژوهش‌آموزی»، «کیفیت تعامل استاد راهنما ـ دانشجو» و «خودکارامدی پژوهش» را پاسخ داده و داده‌های حاصله با استفاده از «تحلیل مسیر»، تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج حاکی از آن است که الگوی پژوهش برازش کاملی با داده‌ها دارد. در این الگو، اثر مستقیم محیط پژوهش‌آموزی بر کیفیت تعامل استاد راهنما ـ دانشجو و خودکارامدی پژوهش و اثر غیر مستقیم آن بر خودکارامدی پژوهش، مثبت و معنادار است. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که کیفیت تعامل استاد دانشجو یک میانجی مناسب در ارتباط بین محیط پژوهش‌آموزی و خودکارامدی پژوهش است؛ یعنی هر میزان که کیفیت تعامل استاد دانشجو در اثر محیط پژوهش‌آموزی افزایش یابد، خودکارامدی پژوهش هم افزایش می‌یابد.