نظام علمی مانا: پیشنهادی برای حفظ پایایی روابط میان دانشگاه، صنعت، دولت و ملت در جمهوری اسلامی ایران

چکیدههدف: هدف این نوشتار، ارایه پیشنهادی برای حفظ پایایی و دوام در نظام علمی کشور است. نظام علمی مجموعه‌ای از عوامل و اجزای به هم پیوسته و به هم وابسته در ساختار علمی- پژوهشی کشور است که در تعامل خود با یکدیگر، ضمن پاسخگویی به نیازهای محیطی و جامعه، زمینه ارتقا و تعالی آن را از گذر بهبود مستمر خود فراهم می‌کند. بررسی رابطه میان دانشگاه، صنعت، دولت و عامل مهم دیگر؛ یعنی نیازهای عامه مردم یا ملت در این نظام از اهمیت بالایی برخوردار است. روش : روش پژوهش مدّ نظر مقاله بر اساس روش‌شناسی الگوی سیستم‌های مانا صورت گرفته است. این روش‌شناسی، راهکاری سیستمی و مبتنی بر مفاهیم سایبرنتیک سازمانی برای حل دوگانهای مشهور مدیریتی نظیر انعطاف‌پذیری در کنار کنترل‌گرایی، تمرکز در مقابل عدم تمرکز، رصد آینده در مقابل توجه به شرایط کنونی، انطباق با نیازهای محیط در برابر توجه به منابع داخلی ارایه می‌دهد. یافته‌ها : یافته‌های پژوهش حاکی از به کارگیری این الگو در دو رویکرد اصلاحی و تاسیسی آن است. نتیجه گیری: نتیجه آنکه، علاوه بر ضعف در حل دوگانهای مذکور در نظام فعلی علمی کشور، نقص در فرایندهای اقناعی و اجماعی در دو خرده‌سیستم هماهنگی و انسجام در الگوی سیستمهای مانا، از مهم‌ترین نقایص نظام فعلی است. اصلاح این نظام در رویکرد تاسیسی آن و با توجه به خرده‌سیستم‌های پنج‌گانه پیشنهادی، قابل انتظار است.