نقد روایات تاویل‌گر قرآن در اثبات امامت ایمه اطهار(ع) با تکیه بر آیه 36 توبه

امامت ایمه دوازده‌گانه از باورهای اصلی شیعه امامیه است. این عقیده مستند به مبانی عقلی،‌‌ آیات و روایات است. در این میان برخی علمای شیعه با استناد به روایاتی اندک به تاویل آیه «ا‌ِنَّ عِدَّهَ الشُّهُور‌ِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنا عَشَرَ شَهْرا ...» پرداخته‌اند تا برای اثبات دوازده‌گانه بودن امامان شیعه استفاده نمایند. آنان «سال» را به رسول خدا’، «شهور اثنا عشر» را به ایمه دوازده‌گانه و «اربعه حرم» را به چهار امامی که نامشان علی× است، تاویل کرده‌اند. امروزه نیز برخی با استناد به همین روایات درباره «امامان دوازده‌گانه در قرآن» دست به تالیف زده‌اند. این تاویل‌های نامناسب و پیچیده این باور مهم و اساسی شیعه را با آسیب مواجه می‌سازد. در این مقاله سند روایات مزبور و منابع آنها بررسی شده و با اثبات عدم اعتبار برخی از آنها، ضعف سند، عدم تطابق با مبانی عقلانی و بهره نجستن مفسران و متکلمان بزرگ شیعه از تاویل آیه فوق،‌ بی‌نیازی اثبات امامت از چنین تاویل‌هایی مشخص شده است.