تحلیل تفسیری آیات تجسم اعمال در تفاسیر المیزان و من وحی القرآن

تجسٌم، تجسّد و یا تمثّل عمل، تعابیری است که گرچه مضمون آن با صراحت در آیات و روایات مطرح شده اما این اصطلاح در متون روایی و آیات قرآن دیده نمی‌شود. طبق آیات قرآن کریم، مراد از تجسم اعمال این است که جزای اعمال انسان‌ها، صورت باطنی و ملکوتی همان اعمال دنیوی آنهاست و جزا و عمل اتحاد و عینیت دارند. اهمیت این موضوع را می‌توان از دو جهت بررسی کرد؛ یکی از جهت پاسخگویی به شبهاتی که با معاد و عدل الهی در کیفر گناهان مرتبط است و جهت دیگر، اثر تربیتی آن است؛ بدین‌صورت که انسان اگر ایمان داشته باشد که عمل وی از بین نرفته و از او جدا نخواهد شد، مراقبت بیشتری بر اعمالش خواهد داشت. این نوشتار به طرح دیدگاه دو مفسر معاصر؛ علامه طباطبایی و علامه فضل‌الله به‌عنوان دو تن از موافقان و مخالفان نظریه تجسم اعمال، به روش تطبیقی پرداخته و با نقد و بررسی ادله آنها در نهایت دیدگاه علامه طباطبایی را تقویت می‌کند.

An Interpretive Analysis of the Verses of the Embodiment of Human Deeds in the Commentaries of Al-Mizana and Min Wahy-i al-Qur'an

Incarnation, embodiment or representation of human action are expressions that, although their content is explicitly mentioned in verses and narrations, but the term is not found in narrative texts and verses of the Qur #39;an. According to the verses of the Holy Qur #39;an, the embodiment of deeds means that the punishment for human deeds is the inner and heavenly form of their worldly deeds, and the punishment and action have unity and objectivity. The importance of this issue can be examined in two ways; One is to respond to the doubts related to the resurrection and divine justice in the punishment of sins, and the other is its educational effect. In this way, if a person believes that his action has not been destroyed and will not be separated from him, he will take more care of his actions. This article presents the views of two contemporary commentators: Allameh Tabatabai and Allameh Fazlollah, as two representetives of proponents and opponents of the theory of the embodiment of actions. The study has been given in a comparative way and by criticizing and examining their arguments, and, ultimately, strengthens the view of Allameh Tabatabai.