بررسی دیدگاه‌های تفسیری مفسران درباره آیات تکلم حضرت عیسی ع در مهد

سخن گفتن در مهد و کهل، یکی از زوایای مختلف زندگانی حضرت عیسی ع است که قرآن کریم در آیاتی بدان پرداخته است. کیفیت‌سنجی سخن گفتن در مهد، عمده‌ترین محور اختلاف‌نظر مفسران است. به‌نظر مشهور تکلم عیسی ع مربوط به دوران شیرخوارگی و معجزه الهی و رافع اتهام ناپاکی مریم قدیسه و اثبات‌کننده نبوت عیسی ع است؛ اما برخی به دلیل عدم تصریح قرآن کریم به تکلم عیسی در شیرخوارگی، آن را مربوط به دو یا سه‌سالگی دانسته و معتقدند گرچه طفل در این سن به‌طور عادی می‌تواند تکلم کند؛ اما تکلم عاقلانه و وزین عیسی ع در پاسخ به شبهه ناپاکی مادر در سنی که کودک هیچ فهمی از آن ندارد، باعث شد مخاطبان آن را نشانه‌ای از نشانه‌های الهی بدانند. نوشته پیش‌رو ضمن ارائه خاستگاه بحث، این دیدگاه را به بوته نقد کشانده و باورمند است چنین تفسیری به دلیل ناسازگاری با دلیل عقلی و حکمت تکلم در مهد، و نیز ناهماهنگی با سیاق آیات و داده‌های روایی، قابل پذیرش نیست.

a study of commentators' interpretive views on verses related to the jesus' speech in infancy

the holy quran in several verses has dealt with the different aspects of the life of jesus (pbuh) particularly when he spoke in the cradle. this case study that how an infant in the cradle could speak is the main point of discrepancy among commentators. it is well known that the jesus (pbuh) talked [to the people] during his infancy, and it has always been considered as a divine miracle that removed the charge of impurity from the blessed virgin mary and it also proved his divine prophecy. according to some scholars, however, the holy quran does not specifically claim that jesus spoke in infancy. to them the event took place when jesus was around two or three years old. they hold that although a child can normally speak at this age; but the wise words of jesus (pbuh), in response to the suspicion of his motherchr('39')s impurity at an age of which the child has no understanding, made the audience consider it a divine sign. the present article, while going deep to the origin of the problem, has criticized this notion maintaining that such an interpretation is unacceptable due to its incompatibility with the rational reason, the wisdom of speech in the cradle, and its inconsistency with the context of verses and the data provided by [ahadith] narrations.