نقد تحلیلی بر دیدگاه انتساب کفر به انبیا بر پایه تبیین معناشناختی واژه «عود» در آیات 88 و 89 اعراف

یکی از مسائل مطرح در دین‌پژوهی، انتساب کفر و شرک انبیا، پیش از بعثت آنان است. واژه »عود « در آیات 88 و 89 اعراف و 13 ابراهیم ازجمله دستاویزهای قائلان به جواز کفر، مانند ابن‌تیمیه است. مسئله پژوهش آن است که براساس تبیین معناشناختی واژه »عود « و کاربست آن در آیات قرآن کریم چگونه مدعای انتساب کفر و شرک به انبیا، قابل تحلیل است؟ تفاسیر اهل سنت برای واژه »عود « هفت کاربست را بیان کرده‌اند: عود به معنای صیرورت، استعمال از باب تغلیب، استعمال مجازی، استعمال دروغین، خطای شناختی، درخواست بازگشت به شریعت پیشین و درخواست بازگشت به وطن. بر پایه یافته‌های پژوهش، ادعای انتساب کفر از یک‌سو مخالف با اجماع است و از سوی دیگر بر پایه کاربست‌های استعمال این واژه، نمی‌تواند مبنای انتساب کفر و شرک به انبیا قرار گیرد.

An analytical critique of the view that attributes disbelief to the prophets based on the semantic explanation of the word revert in verses 88 and 89 of chapter A’raf

One of the arguable issues in the religion is the attribution of disbelief and polytheism to the prophets before their prophetic mission. The word revert in verses 88 and 89 of A'raf and 13 of Ibrahim is one of the pretexts for people such as Ibn Taymiyyah to ascribe disbelief to the prophets. The research question is that based on the semantic explanation of the word revert and its application in the verses of the Holy Quran, how can the claim of attributing disbelief and polytheism to the prophets be analyzed? Sunnite commentators have counted seven applications for the word revert : revert in the sense of becoming, metaphorical use, false use, cognitive error, requesting a return to the former divine laws, and requesting a return to the homeland. According to the research findings, the attribution of infidelity [to the prophets] is contrary to the consensus [of Muslim scholars], and on the other hand, based on the use of this word, it cannot be the basis for attributing infidelity and polytheism to the prophets.