بررسی دیدگاه مفسران فریقین در باره نسخ آیه صلح

دیدگاه اسلام در باره صلح مسلمانان با دیگران حتی کافران در آیه 61 سوره انفال؛ معروف به آیه صلح، نمود یافته است. مفسران فریقین در تبیین آیه شریفه و بیان مراد الهی اختلاف نظر دارند که حاصل سخن ایشان در دو دیدگاه در مقاله ارائه شده است. برخی معتقدند این آیه مختص اوائل هجرت پیامبر اکرم(ص) بوده است. در آن دوران به دلیل قدرت اندک مسلمانان، دستور الهی به صلح و اغماض از عملکرد دشمنان تعلق گرفته و بعد از قدرتمندی مسلمانان این آیه نسخ شده است. در مقابل بعضی دیگر از مفسران به دلیل تفاوت در نوع مخاطب آیات و محدود و موقت بودن آیه شریفه، حکم آیه را جاری دانسته و اعتقاد به نسخ در این آیه را منتفی می دانند. نظر نگارندگان در این مقاله که با روش تحلیلی توصیفی و با رویکرد داوری تنظیم شده بر آن است که هر چند آیه شریفه نسخ نشده اما کفار معاند مشمول حکم آیه نبوده و صلح با غیرکفار نیز مشروط به مصلحت مسلمانان است.

A Study of Commentators` View of the Verse of Peace, 61 of Afal, If Abrogated or Not

Islam's view of Muslims` peace with others, even infidels, is expressed in the verse 61 of Surat Anfal, known as the verse of peace. Fariqain's commentators disagree on the interpretation of the verse and what meant by it; what said by the commentators has been given as two views in the paper. Some believe that this verse was specific to the early years of the Prophet's migration. At that time, due to the low power of the Muslims, the Divine command was given to peace, not to vengeance, on the actions of the enemies, and, therefore, when Muslims attained power, it was abrogated. On the other hand, some commentators know the verse as being current and valid forever because of the differences in the type of verse audience and its limited and temporary nature. The authors of this article, who have used a descriptiveanalytic approach to arbitration, have argued that although the noble verse was not abrogated, antagonistic infidels were not subject to the verdict and the noninfidel peace would be subject to Muslim expediency.