ساختار معنایی امید در آیات قرآن‌کریم

امید از جمله موضوعاتی است که همواره مورد توجه ادیان و مذاهب اخلاق محور، بوده است. در آموزه های قرآن و روایات، ابعاد مختلف این مسئله با واژگانی چون، رجا، امل، تمنی و طمع، مورد بررسی قرار گرفته است. امید به معنای داشتن انتظار مثبت برای رسیدن به هدف و دارای حداقل چهار مولفه اصلی: اهداف، باور به اسباب و علل، توکل به خدا و تلاش است. مهم ترین یافته های مقاله حاضر آن است که در آیات قرآن هدف، دستیابی به قرب الهی و مقام خلافت الهی است و تهذیب نفس، افزایش شوق و محبت به خدا و اصلاح و تربیت و صدور اعمال نیک از پیامدهای امید، در آموزه های اسلامی و آیات قرآن دانسته می شود. انسانی که از فقدان معنا در زندگی رنج می برد و امور زندگی مادی او را ارضا نمی کند، فقط اعتقاد به مبدا هستی و امید به رحمت بی انتهای او و لقای پروردگار، روزنه ای در دل او می افکند که تسلی بخش روح خسته و آزرده او می گردد و هیچ گاه در فراز و فرودهای زندگی احساس تنهایی نمی کند.

Semantic Structure of Hope, Omid, in the Quranic Verses

Hope has always been a considerable topic in ethics and religions. In the teachings of the Qur'an and traditions, various aspects of this issue have been studied with such terms as, raja, amal, tamanni, and tama`. Hope, with the meaning of having a positive expectation for attaining the goal, has at least four main components: goals, belief in causes and reasons, trust in God and effort. The most important findings of this paper lie in the fact that in the Quranic verses, the goal is to achieve Divine revelation, the position of Divine caliphate, the knowledge of the soul, love for God, reformation, education and ability to do good deeds. Those suffering from lack of meaning in their life and are not satisfied, with material, only believing in the Origin of the being and the hoping His unlimited mercy and meet, would make his/her heart bright and peaceful and never would feel loneliness in life.