بررسی مصداق انحصاری السابقون الاوّلون در آیه 100 سوره‌ توبه

درباره آیه «وَالسَّابِقُونَ الاَولُون» تفاسیر مختلفی از سوی مفسران فریقین ارائه شده است. این مقاله بر آن است تا اثبات کند که آیه فوق در باب امامت و ولایت می تواند به عنوان بیانگر فضیلت انحصاری اهل بیت(ع) مطرح گردد. برای اثبات چنین مطلبی در مقاله حاضر، پس از مفهوم شناسی اصلی ترین واژگان مذکور در آیه، ابتدا به آن دسته از روایات منقول از فریقین استناد شده است که علی بن ابی طالب (ع) را به عنوان نخستین پیشگام در اسلام و ایمان معرفی کرده اند. آنگاه براساس پاره ای از قرائن و شواهد لفظی و سیاق آیه مذکور، از قبیل عاطفه بودن «واو» در «وَالسَّابِقُونَ الاَوَلُونَ »، تبعیضیه بودن «من» در عبارت «مِنَ الْمُهَاجِرِینَ»، عاطفه دانستن «واو » در «و الاَنصَارِ» و مکسور بودن اعراب حرف آخر «الاَنصَارِ» و تبیین وجه تقدیم جمله «رَضِیَ اللّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُواْ عَنْهُ» بر عبارت «وَ اَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی تَحْتَهَا الاَنْهَارُ»، ادّعا و فرضیه فضیلت انحصاری اهل بیت(ع) در آیه 100 سوره توبه، اثبات گردیده است.