نظریه ادراکات اعتباری و فلسفه‌های مضاف

نظریه ادراکات اعتباری نظریه‌ای ابداعی و ابتکاری است که به‌واسطه لوازم و استلزاماتش در حوزه ادراکات عملی یا به‌تعبیر سنتی حکمت عملی، سرشت و سرنوشت جدیدی می‌یابد. این نظریه با مطرح‌ساختن تبیینی خاص از نحوه شکل‌گیری دانش‌های عملی انسان در تعامل با واقعِ زیستی و روانی انسان با محیط طبیعی و اجتماعی او، دست‌مایه و زمینه فربهی را برای گشایش افق‌های نظری جدید در فلسفه‌های به‌اصطلاح مضافی هم‌چون فلسفه اخلاق، فلسفه حقوق، فلسفه سیاسی، فلسفه فعل، و معرفت‌شناسی فراهم آورده است. از دیدگاهی عام‌تر و با توجه به ظرفیت‌های غنی و بالای این نظریه در تبیین و توجیه گزاره‌ها و قواعد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، و هنجارها و آداب و رسوم فرهنگی می‌توان این نظریه را مبنا و سرپلی برای نظریه‌پردازی در حوزه فلسفه علوم انسانی و اجتماعی قرار داد.در این ‌جهت علاوه‌بر واکاوی ماهیت ادراکات اعتباری و ساز و کار اعتبارسازی ذهن بشری و ابعاد فردی و اجتماعی و اقسام این اعتبارسازی، باید اصل و چگونگی ارتباط و پیوند این دست از ادراکات را با واقعیت و با ادراکات حقیقی و نیز با مکانیسم تحول‌پذیری و احیاناً مبنای ثبات آن‌ها و نحوه تاثیر آن‌ها بر واقع و یا اثرپذیری آن‌ها از واقع را بررسی کرد.