استعارۀ موجود حقیقی به‌مثابه امر ثابت نزد ابن‌سینا و ملاصدرا

براساس نظریۀ شناختی استعاره، فهم مفاهیم انتزاعی ازطریق استعاره‌های مفهومی میسر می‌شود، به‌گونه‌ای ‌که این استعاره هابخشی ازفرایند شناخت محسوب می‌شوندوباحذف آن‌ها بخشی از معنای مفاهیم نیزازدست می‌رود. استعارۀ موجود حقیقی به‌مثابۀ امر ثابت را فلاسفۀیونانی و مسلمان همانند پارمینیدس، افلاطون، ارسطو، ابن‌سینا، و ملاصدرا به‌طورگسترده به‌کاربرده‌اند. هرکدام از این فلاسفه از موجود حقیقی تعبیر خاص خود را آورده‌اند، اما در تمام این موارد یکی از مهم‌ترین صفاتی که برای توصیف موجودحقیقی به‌کار رفته است ثبات و عدم تغییر است. در آثار فلاسفۀ مسلمان، واژگان حقیقت، تقرر، و قوام ازحیث لغوی به‌معنای ثبوت‌اند. این واژگان در چهارچوب استعاره برای مفهوم‌سازی موجود حقیقی به‌کار رفته‌اند. در فلسفۀ سینوی، هرکدام از وجود و ماهیت به‌صورت مستقل به ثبوت، حقیقت، تقرر، و قوام متصف شده‌اند،درحالی‌که در فلسفۀصدرایی تنها وجود استحقاق اتصاف به این صفات را دارد.

The Metaphorization of the Substantive Existent Entity as a State of Subsistence in the Teachings of Avicenna and Sadr alDīn Shīrāzī

In cognitive linguistics, conceptual/cognitive metaphor refers to the understanding of an idea, or a conceptual domain, in terms of another. In fact, in the ‘cognitive metaphor theory’ (CMT), metaphors are mappings from one conceptual domain known as the source domain onto another conceptual domain, known as the target domain, thus, the removal of metaphors will result in the failure of the relevant cognitive process. Greek and Muslim philosophers, including Parmenides, Plato, Aristotle, Avicenna and Sadr alDīn Shīrāzī (Mullā Sadrā), made use of the cognitive metaphorization of the real or substantive existent entity as a ‘state of subsistence’. Each of the abovementioned towering philosophers presented their own recognition of a substantiveexistent entity, but all converge in their emphasis on the crucial role of the ‘subsistence’ as a conceptual metaphor for understanding of the ontological state and the qualities of a substantive existent entity. Muslim philosophers also made use of terms such as ‘establishment’ (taqarrur) and ‘righteousness’ (qawām) which actually remain in the semantic sphere of ‘subsistence’ (thubūt) and are usually applied as cognitive metaphors for understanding of the qualities of a substantive existent entity. In the school of Avicenna, both being/existence (wujūd) and quiddity/essence (māhiyya) are considered to be in a state of subsistence, but in Sadr alDīn’s school, it is only the existence/being which must be regarded as being so.