«دوستی» در سنت فلسفه سیاسی اسلامی

متفکران مسلمان، به‌تاسی از حکیمان کلاسیک یونانی، در فلسفه سیاسی‌شان به «دوستی»به‌مثابه مفهومی فلسفی و سیاسی توجه کرده‌اند. بااین‌حال، توجه آن‌ها به این مقوله دارای نقاط ممیزه‌ای است که می‌تواند نشان‌دهنده تفاوت‌های تفکر اسلامی با تفکر یونانی باشد. این نقاط تمایز خود را بیش‌تر در کم‌اهمیت‌تردانستن این مقوله در چهارچوب تفکر سیاسی و بهره‌گیری از مفاهیم کمکی برای جای‌گیری آن در چهارچوب فلسفه سیاسی آن‌ها نشان می‌دهد. مقاله حاضر، با بررسی مفهوم دوستی در آرای فیلسوفانی چون کندی، فارابی، عامری، اخوان‌الصفا، و خواجه‌نصیرالدین طوسی، ازطریق تحلیل محتوایی آثار آن‌ها نشان می‌دهد که متفکران مسلمان در وام‌گیری از فیلسوفان یونانی، بنابر زمینه فکری خویش، روایتی مختص خود از مفاهیم برسازنده سامان سیاسی به‌دست می‌دهند که در مواردی حتی با رویکرد حکیمان یونانی مخالف است.

‘Friendship’ in the Tradition of Islamic Political Philosophy

In the wake of the Greek classic philosophers, ‘friendship’ as a philosophical and political concept has also been considered in the political philosophy of Muslim thinkers. However, they considered this category differently due to the differences between Islamic thought and Greek thought in thier totality. Downplaying the importance of this concept in the context of political thinking and taking advantage of some auxiliary concepts, Islamic philosophers sought to put aside the concept in their political philosophy. Examining the concept of friendship in the opinions of philosophers such as Kennedy, Farabi, Ameri and Nasir alDin alTusi through a content analysis of their works, this paper shows that Muslim scholars in borrowing ideas from Greek philosophers, represented a special narrative of the constitutive concepts of political system, based on their intellectual contexts, which in some cases is in contradiction with the approach of the Greek philosophers.