بررسی تطبیقی آموزۀ نجات در ادیان الهی با تاکید بر مذهب تشیع

نجات‌بخشی ادیان اصطلاحی است غالباً ناظر به معنای رستگاری اخروی؛ سخن بر سر آن است که از نظر ادیان آسمانی چه کسانی می‌توانند از آتش دوزخ رهیده، اجازۀ ورود به بهشت را کسب نمایند. آیا این ادیان تنها پیروان خود را اهل سعادت و بهشت می‌دانند یا برای پیروان دیگر ادیان نیز سهمی از بهشت قایل‌اند؟از گذشته‌های دور رویکرد پیروان هر یک از ادیان در این مسئله عموماً رویکردی منحصرگرایانه بوده است؛ ارباب ادیان، هر یک، تنها پیروان خود را شایستۀ نجات دانسته و برای دیگران سرانجامی دوزخی ترسیم نموده‌اند.این نوشتار، نخست، نجات‌بخشی را از دریچۀ باور زرتشتیان، یهودیان، مسیحیان و مسلمانان بررسی نموده، سپس،‌ به طور ویژه دیدگاه مکتب تشیع را در این باره به بحث گذاشته است. روش تحقیق در این نوشتار توصیفی تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه‌ای و اسنادی است.