بررسی کوگیتوی لکانی و ارزیابی آن از منظر انگاره ادراک حضوری در حکمت متعالیه

انگاره سوژه رشته پیوند بسیاری از مباحث فلسفی است که با تفکر دکارت آغاز و سپس به واسطه کانت، هگل و لکان پی گرفته می شود. لکان با خوانش زبان شناختی از روانکاوی فروید و مفهومِ ناخودآگاه سوژه را به عنوان یک برساخت زبانی تعریف می کند. هستیِ عینیِ سوژه که به واسطه دال ها خط خورده است، خودش را از طریق زبان بازنمایی می کند؛ اما این خط‌خوردگی به واسطه زبان، موجود انسانی را میان خودآگاه و ناخودآگاه منقسم می کند. ناخودآگاه بخشی از واقعیّت سوژه است که سوژه در آنجا حضور ندارد؛ لذا از منظر لکان بر خلاف دکارت، نمی توان از اندیشه، هستیِ سوژه را استنتاج کرد، بلکه اندیشه حقیقیِ سوژه در ناخودآگاه است و سوژه در آنجا غایب است. این نوشتار با یک روش توصیفی و تحلیلی نشان می دهد چگونه ملاصدرا با طرح اصولی مانند اصالت وجود، علم حضوری و تشخّص وجود، مسیرِ متفاوتی را برای تبیین فاعلیّت و آگاهی سوژه ترسیم می کند. وجود در همه مراتب هستی بر ماهیت و آنچه به واسطه زبان برساخته می شود، تقدم دارد و علم حضوری نشانه انطباق کامل سوژه با هویّت هستی شناختیِ خود است. سوژه می تواند فراسوی تمام تعیّنات ماهوی، عنصرِ درون ماندگاری را در خود تشخیص دهد که بر اساس آن با گذر از خودبیگانگی به این همانی دست یابد.

A Study of Lacanian Cogito and Its Evaluation from the Perspective of the Teaching of presence Perception in Transcendent Wisdom

The idea of ​​the subject is the link between many philosophical issues that begin with Descartes' thought and followed by Kant, Hegel and Lacan. Relying on a linguistic reading of Freud's psychoanalysis and the unconscious, Lacan defines the subject as a linguistic construct. The objective existence of the subject, underlined by signs, represents itself through language; But this underlined state, through language, divides the human being between the conscious and the unconscious. The unconscious is a part of the reality of the subject in which the subject is not present; Therefore, from Lacan's point of view, unlike Descartes, the existence of the subject cannot be inferred from thought, but the real thought of the subject is in the unconscious and the subject is absent there. This article, with a descriptive and analytical method, shows that how Mulla Sadra draws a different path to explain the agancy and awareness of the subject by proposing principles such as the originality of existence, presence knowledge and recognition of existence. Existence in all levels of existence takes precedence over quiddity and what is constructed through language, and presence knowledge is the sign of the complete conformity of the subject to his ontological identity. The subject can, beyond all essential determinations, recognize the element of introspection within which he achieves this identity through transcendence.