مقایسه خود مدیریتی مدیران نظام اداری کشور و مقایسه آن با خود مدیریتی حضرت امام خمینی (ره) مورد مطالعه:مدیران سازمانهای دولتی شهر تهران

مدیریت بر خود، رویکردی جدید در ادبیات مدیریت است که در سه سطح فرد، گروه و سازمان مطرح شده است. فرض اساسی مدیریت سنتی، تقسیم کار بین مدیران و کارکنان یعنی تصمیم‏گیری و صدور دستور از جانب مدیر و اطاعت و اجرا توسط کارکنان است. این پیش‌فرض در مدیریت بر خود مورد تردید واقع می‏شود. در این رویکرد فرد تصمیم گرفته و خود اجرا می‏کند لذا نحوه اداره در این رویکرد با روش سنتی مدیریت متفاوت می‏باشد. با توجه به تاثیر عمده و اهمیت خودمدیریتی در رهبری و جایگاه ویژه آن در مدیریت، پژوهش حاضر به منظور بررسی وجود و یا عدم وجود تفاوت معنادار بین خودمدیریتی مدیران نظام اداری جمهوری اسلامی ایران با معیارهای علمی و اسلامی، درصدد مقایسه خودمدیریتی این دسته از مدیران با خودمدیریتی امام خمینی- به عنوان الگویی جامع از یک رهبر دینی- می‏باشد. در واقع این پژوهش گامی است به سوی خودشناسی مدیران نظام اداری [شناخت]، به عنوان مقدمه اصلاح رفتار و سبک مدیریت آنان بر اساس معیارهای علمی و اسلامی [عمل]. بدیهی است موردکاوی خودمدیریتی حضرت امام خمینی لازمه این تحقیق می‌باشد. بر اساس نتایج آزمون تک گروهی بین خود مدیریتی مدیران و حضرت امام تفاوت معنادار وجود دارد. مدیران در دو حوزه خدماتی اجتماعی و فرهنگی به ترتیب حایز بیشترین و کمترین امتیاز خودمدیریتی شده اند. در زمینه شاخص های نیت و عمل خالص، درک فوق حسی و عبادت نسبت به سایر شاخص ها، خودمدیریتی مدیران تفاوت بیشتری با خودمدیریتی حضرت امام دارد و در زمینه زیرشاخص های تجربه معنوی، پیش بینی آینده، عدم انتظار پاداش و تشویق از دیگران ، گوش دادن به شکایات و انتقادات دیگران و زمان معنوی نسبت به سایر زیر شاخص ها، خود مدیریتی مدیران تفاوت بیشتری با خود مدیریتی حضرت امام دارد.