ارزیابی سازگاری کاربری اراضی بر اساس مدل gis-ahp و بررسی الگوی توزیع کاربری‌ها و تاثیرات آن‌‌ها بر کیفیت زندگی شهری مورد شناسی: بافت قدیم شهر کرمان

توزیع نامناسب کاربری‌های شهری و بی‌توجهی به مولفه‌های مکانی – فضایی تصمیم‌گیری همچون سازگاری کاربری اراضی شهری از جمله دلایل اصلی در از بین رفتن کیفیت زندگی در بافت‌های شهری است؛ بنابراین، تحلیل چگونگی قرارگیری کاربری‌های مختلف در کنار هم و بررسی الگوی توزیع آن‌ها اهمیت اساسی دارد. از این رو این مقاله در صدد است با استفاده از مدل‌هایی که توانایی تلفیق تعداد زیادی معیارهای کمی و کیفی را به صورت همزمان دارند، مانند مدل تحلیل سلسله مراتبی (ahp) و تلفیق آن در قالب سیستم اطلاعات جغرافیایی (gis) با قابلیت نمایش مکانی پدیده‌ها، به ارزیابی نحوه سازگاری اراضی وضع موجود در قالب نقشه‌های gis در بافت قدیم شهر کرمان بپردازد و نقشه نهایی خروجی این مدل را ارایه کند. همچنین جهت بررسی توزیع کاربری‌ها در محدوده مطالعاتی از روش نزدیک‌ترین مجاورت (rn) استفاده شده است. روش تحقیق حاضر از نوع توصیفی – تحلیلی و از شاخه میدانی است. نتایج تحلیل‌ها حاکی از آن است که کاربری‌ها در بافت قدیم شهر کرمان در وضع موجود از نظر سازگاری، نظام توزیع و الگوی همجواری، هماهنگی چندانی با معیارهای برنامه‌ریزی شهری ندارند و این موضوع کیفیت زندگی شهری در سطح محدوده را تحت تاثیر قرار داده است. بیشترین سازگاری بین کاربری‌ها در بین کاربری مسکونی دیده می‌شود به گونه‌ای که 89 درصد از کاربری‌های مسکونی در حالت کاملاً سازگار و نسبتا سازگار با همجواری‌های خود قرار دارند، از طرفی بی‌نظمی و تصادفی بودن پخش کاربری‌ها در سطح بافت قدیم شهر کرمان بسیار به چشم می‌خورد.