ارایه و پیاده‌سازی یک مدل جدید برای سناریوسازی در برنامه‌ریزی‌ منطقه‌ای مورد شناسی: استان مازندران

یکی از ابزارهای مناسب برنامه‌ریزی راهبردی در شرایط عدم قطعیت و در شرایطی که دنیای پیش‌روی ما دنیایی مملو از شگفتی‌سازهای مختلف می‌باشد، سناریونگاری است. تمرکز و هدف کلیدی پژوهش حاضر، تدوین و پیاده‌سازی مدلی برای تهیه سناریوهای توسعه استان مازندران در افق 1410 با رویکرد سیستمی است. روش انجام پژوهش از نوع ترکیبی زنجیره‌ای است. برای جمع‌آوری داده‌ها عمدتاً از روش‌های اسنادی و دلفی استفاده شده است. همچنین برای تحلیل داده‌ها از روش تحلیل اثرات متقابل عوامل بوسیله نرم‌افزار micmac و برای تحلیل سناریوها و تدوین آنها از روش تحلیل مورفولوژیک بوسیله نرم‌افزار morphol، استفاده شده است. نتایج تحقیق حاکی از رشد تدریجی قابلیت‌های کلیدی توسعه استان در افق 1410 را دارد. در هر چهار سناریوی اول، فرض کاهش تدریجی سطح تولیدات باغی بواسطه تغییرات کاربری اراضی (به خصوص در نواحی غربی) ظاهر شده است که به نوعی یک تهدید جدی و کلیدی برای استان مازندران و به خصوص نواحی متمایل به غرب استان شمرده می‌شود. دیگر نتیجه مهم، ظهور فرض رشد بالای 30 درصد مبادلات بندر فریدونکنار به عنوان یک عامل بسیار تاثیرگذار در توسعه استان که می‌تواند یک قطب قوی توسعه در نواحی متمایل به مرکز جغرافیایی استان را بوجود آورد. در بخش گردشگری نیز در همه چهار سناریوی اول، فرض خوش‌بینانه «توسعه همه جانبه زیرساخت‌های گردشگری در غرب استان و برداشتن گام‌های اولیه برای برندسازی منطقه‌ای در مقیاس فراملی» ظاهر شده است و این مورد نیز نشان از امیدواری بهبود وضعیت توسعه در نواحی غربی استان دارد.