جدایی‌گزینی اجتماعی شهر کامیاران؛ تحلیلی بر شاخص‌های ناهمسانی و انزواگرایی فضایی

سنجش الگوها و روندهای جدایی ‌گزینی شهری، اغلب با استناد به شاخص‌‌هایی صورت ‌می‌‌پذیرد که الگویابی فضایی توزیع افراد ساکن در یک شهر را به خوبی نشان نمی‌‌‌دهد. در این مقاله رویکرد جدید سنجش میزان جدایی ‌گزینی فضایی بین چندین گروه ارایه شده است. این رویکرد این امکان را برای محققان فراهم می‌‌سازد تا جدایی‌ گزینی در هر مقیاسی را محاسبه نمایند. این پژوهش از نظر اهداف، کاربردی و از نظر شیوه انجام، توصیفی ـ تحلیلی است. اطلاعات و داده‌های این پژوهش از طریق پیمایش میدانی نمونه‌های انتخاب‌ شده به روش فضاییِ تصادفیِ طبقه ‌ای جمع ‌آوری شده است. در این مقاله جدایی‌‌‌‌گزینی اجتماعی شهرکامیاران در قالب سه متغیر درآمد، زبان و مذهب با استفاده از شاخص‌های معرفی ‌شده محاسبه شده است. نتایج شاخص‌ها با استفاده از آزمون p-value نشان‌دهنده سطح اطمینان بالای سنجش جدایی‌گزینی در این مطالعه است. بر اساس نتایج نمونه موردی، با افزایش در مقیاس مطالعه، میزان شاخص‌های جدایی‌گزینی کاهش می‌یابد. شدت جدایی‌گزینی در سه محدوده شاخص (شمال شرقی، شمال غربی و جنوب شهر) در هر سه متغیر مورد مطالعه بیشتر از سایر نقاط شهر است. همچنین، میزان ناهمسانی متغیر مذهب در مقیاس محلی بیشتر از سایر متغیرها است و سه گروه درآمدی متوسط، گروه زبانی سوران و گروه مذهبی اهل سنت بیشترین میزان انزواگرایی فضایی را دارا هستند.