بررسی نقش سرمایه اجتماعی در نوسازی بافت های فرسوده شهری مورد شناسی: شهر جویبار

نوسازی شهری به عنوان یکی از راهکارهای تدبیری در مواجه با فرسودگی پهنه بافت های فرسوده می باشد که در پی نگاه صرفاً کالبدی نتایج کمابیش مشابه با سایر طرح های توسعه شهری را حاصل می نماید. بر این اساس سرمایه اجتماعی با شامل شدن ارزش هایی چون اعتماد و مشارکت و همبستگی در پهنه سکونتی، مفهومی است که در فرآیند نوسازی شهری در دهه های اخیر اهمیتی ویژه یافته است. هدف این پژوهش بررسی ارتباط بین سرمایه اجتماعی با الگوی مداخلات کالبدی و انگیزه تداوم سکونت از یک سو و نوع و میزان رابطه میان سرمایه اجتماعی با افزایش مشارکت و سرعت در اجرای طرح های نوسازی شهری می باشد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی بر مبنای راهبرد پیمایشی می باشد. اطلاعات حاصله از طریق پرسشنامه در بین 143 خانوار ساکن در کردمحله شهر جویبار گردآوری و با آزمون های آماری کای اسکویر و ضریب همبستگی پیرسون و کای دو (دو طرفه) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج نشان می-دهد که مداخلات کالبدی در محیط های زندگی عاملی در جهت ارتقای سرمایه اجتماعی ساکنان است که با مقدار کای اسکویر 056/63 در سطح معناداری 99 درصد رابطه مورد تایید قرار گرفته و همچنین انگیزه تداوم سکونت نیز موجب افزایش سرمایه اجتماعی در بافت خواهد گردید که این رابطه با مقدار کای اسکویر 083/67 در سطح معناداری 99 درصد به اثبات رسیده است. در این راستا پیشنهاد می-گردد که متناسب با پتانسیل ها و نیازهای محله، الگوهای مداخلات کالبدی اولیه و تقویت انگیزه تداوم سکونت صورت گیرد و در پی آن ارتقا سرمایه اجتماعی که منجر به افزایش مشارکت و سرعت عمل در طرح های نوسازی شهری می گردد، استفاده نمود.