تحلیل تطبیقی فازی سرمایه اجتماعی و توسعه روستایی مورد شناسی: روستاهای شهرستان میاندوآب

بهبود و تحول کیفیت زندگی ساکنان روستایی نیازمند وجود برخی زیرساخت های اجتماعی است که امر توسعه و فرایند آن را امکان پذیر و روند آن را تسهیل کند. مهمترین مکانیسم بعد اجتماعی مترتب بر توسعه روستایی که زمینه ساز تحولات کالبدی، گسترش امکانات و تسهیلات رفاهی و غیره، سرمایه اجتماعی است. بنابراین هدف از این تحقیق بررسی تطبیقی رابطه سرمایه اجتماعی و توسعه روستایی در روستاهای بالای1000 نفر جمعیت شهرستان میاندوآب است. روش پژوهش این تحقیق مبتنی بر رویکرد فازی است. توسعه یافتگی روستاها ازطریق 79 شاخص به وسیله مدل تاپسیس رتبه بندی شده اند. برای تعیین سرمایه اجتماعی روستاها از پرسشنامه با حجم نمونه 537 به صورت نمونه گیری سهمیه ای استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که داده های تجربی، ناظر بر رابطه فازی دومجموعه سرمایه اجتماعی و توسعه روستایی است. شاخص سازگاری بین این دو مجموعه برابر 816/0 است. این ارزش نشان می-دهد که فقط 82 درصد روستاهای مورد مطالعه این ادعا را تایید می کنند که سرمایه اجتماعی شرط لازم برای توسعه روستایی است. بر این اساس، با 95 درصد اطمینان می توان گفت که سرمایه اجتماعی شرطی همیشه لازم برای توسعه روستایی است. شاخص پوشش بین دو مجموعه برابربا 75/0 است. این مقدار بیانگر اهمیت تجربی سرمایه اجتماعی برای توسعه روستایی است. شواهد موجود دلالت بر آن دارد که 75 درصد از فضای توسعه روستایی توسط سرمایه اجتماعی پوشش داده شده است.