نقش دانش و نگرش ریسک در تبیین تفاوت های آسیب‌پذیری اجتماعی شهر تهران در برابر زلزله

آسیب‌پذیری بالای شهر تهران نسبت به زلزله بخصوص «محله‌ها و خانوارهای جنوبی شهر» مساله‌ای است که نیازمند راه‌حل‌های مبتنی بر مطالعات کل‌نگر می‌باشد، امّا تمرکز بر راه‌حل‌هایی چون ارتقای دانش و نگرش ریسک این سوال را مطرح می‌کند که «نقش دانش و نگرش ریسک در تبیین تفاوت های آسیب‌پذیری در برابر زلزله چقدر است؟» سوالی که پاسخ صحیح به آن جهت هدایت سیاست های کاهش آسیب‌پذیری ضروری است. بنابراین جهت تبیین تیوریک، پیشبنه آسیب‌پذیری بررسی، مفاهیم تبیین کننده مساله انتخاب و مدل نظری و مطابق آن فرضیه‌های پژوهش ارایه گردید. برای داوری فرضیه‌ها، واحد تحلیل خانوار در محله تعیین، حجم نمونه با روش کوکران محاسبه و با روش های خوشه‌ای و سیستماتیک نمونه‌گیری شد. داده‌های مورد نیاز نیز از طریق پرسشنامه‌ گردآوری و از طریق روش های همبستگی، واریانس یک طرفه، رگرسیون و تحلیل مسیر تحلیل گردیدند.نتایج نشان داد که نه تنها دانش و نگرش ریسک رابطه معکوس و نسبتا ضعیفی با میزان آسیب‌پذیری دارند و در تبیین تفاوت های آن، نسبت به متغیرهای پایگاه اقتصادی اجتماعی و محله از نقش بسیار پایین‌تری برخوردارند، بلکه خود عمدتا متاثر از پایگاه و شرایط اجتماعی اقتصادی خانوارها هستند. بنابراین ارتقای دانش و نگرش ریسک به تنهایی و بدون توجه به سیاست های کاهش فقر و افزایش دسترسی به منابع بخصوص برای طبقه‌های متوسط و پایین‌تر نتیجه بخش نخواهد بود.