تحلیل و بررسی میزان تاثیر زمینه‌‌گرایی بر دلبستگی به مکان در محله‌های تاریخی (موردشناسی: محله‌های سرخاب و دوه‌‌چی تبریز)

نادیده‌گرفتن اصول و ابعاد زمینه‌گرایی در فضای محله‌ها، منجر به کاهش میزان دلبستگی به مکان شده و به‌تبع آن مسائل و مشکلات متعددی به‌وجود آمده است؛ ازاین‌رو پژوهش حاضر با هدف ارتقاء دلبستگی به مکان محله‌های تاریخی (سرخاب و دوه‌‌چی) شهر تبریز ازطریق ابعاد زمینه‌‌گرایی به روش توصیفیتحلیلی با استفاده از ابزار پرسش‌نامه و انجام آزمون‌های spss به روش نمونه‌‌گیری تصادفیخوشه‌ای انجام گرفته است. جامعۀ آماری پژوهش، ساکنان محله‌‌های سرخاب و دوه‌‌چی با تعداد 300 نمونۀ آماری (150 نفر از هر محله) است. برای بررسی «زمینه‌گرایی»، ابعاد کالبدی، تاریخی، اجتماعی-فرهنگی و طبیعی و برای بررسی «دلبستگی به مکان»، مولفه‌های کالبدی و اجتماعی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از پژوهش نشان می‌‌دهد که بین ابعاد زمینه‌‌گرایی (به جز زمینۀ طبیعی) و دلبستگی به مکان، ارتباط خطی در محله‌‌ها برقرار است که بیشترین مقدار مربوط به بُعد کالبدی (به‌ویژه خوانایی) است. ازلحاظ میزان تاثیرگذاری نیز بُعد تاریخی زمینه‌گرایی بیشترین تاثیر را بر دلبستگی به مکان دارد؛ بنابراین برای ارتقاء دلبستگی به مکان در محله‌‌های تاریخی شهر تبریز لازم است برنامه‌‌ریزان و طراحان معماری و شهرسازی به ابعاد کالبدی و تاریخی توجه و تاکید بیشتری داشته باشند.