تاثیر سبک معماری بر ارتقای حس تعلق مکانی در سکونتگاه‌های روستایی (مورد شناسی: دهستان کاردۀ شهرستان مشهد)

انسان با شناخت مکان می‌تواند به شناخت خود دست یابد. حس تعلق به مکان یکی از واکنش‌های احساسی و عاطفی انسان نسبت‌به محیط است که فرد را به مکان پیوند داده و هویت شخص و مکان را شکل می‌دهد. حس تعلق به مکان، پیوندی محکم بین فرد و مکان ایجاد کرده و افراد خود را با مکانی که به آن تعلق دارند می‌شناسند. نوع معماری مسکن روستایی و سبک آن‌ها با ساختارهای اجتماعیاقتصادی خاص خود به‌عنوان مناطق متمایز از شهرها مطرح بوده و می‌توانند باعث شکل‌گیری احساس تعلق مکانی برای ساکنان خود و هویت مستقل شوند. هدف از انجام این تحقیق بررسی این فرض است که سبک معماری در محیط‌های روستایی می‌تواند افزایش احساس تعلق و وابستگی به مکان را به‌دنبال داشته باشد. تحقیق حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفیتحلیلی است که بخش عمدۀ داده‌های آن ازطریق تنظیم پرسشنامه بین 175 خانوار روستایی در دهستان کاردۀ شهرستان مشهد جمع‌آوری شده‌است. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از روش‌های تی ‌تک‌نمونه‌ای، رگرسیون و معادلات ساختاری (smart pls) استفاده شده‌است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که عوامل مختلفی، ازجمله: اقلیمی، زیبایی‌شناسی، امنیت و... بر تعلق مکانی اثرگذار بوده‌است که براساس مدل مربعات ساختاری، مشخص شد که متغیرهای آسایش اقلیمی با ضریب اثر 21.57، ایمنی و امنیت 13.81، سازگار و انطباق 4.51 و زیبایی‌شناختی با ضریب اثر 3.67 به‌ترتیب بیشترین اثر را از بین عوامل مختلف بر افزایش احساس تعلق مکانی روستائیان داشته و متغیرهای اجزای تشکیل‌دهندۀ بنا، اعتقادات و عقاید، معماری و ساخت درونی، نیازهای انسانی و کیفیت مسکن کمترین اثرگذاری را بر احساس تعلق مکانی گذاشته‌اند.