قابلیت‌سنجی اجرای طرح پیاده‌مداری در بافت تاریخی شهری (مورد شناسی: خیابان خواجه نصیر شهر گز بُرخوار)

گرایش روز‌افزون بشر به زندگی ماشینی و توام با آن، استفادۀ بی‌رویه از اتومبیل شخصی، عدم‌استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی، افزایش آلودگی‌های محیطی و در‌نهایت حرکت جامعه به‌سمت زندگی انفرادی، باعث تیره‌شدن تعاملات اجتماعی و دور‌شدن انسان‌ها از یکدیگر شده‌است. رویکرد تبدیل برخی خیابان‌‌ها به پیاده‌‌راه که با حذف یا کاهش تردد اتومبیل‌‌ها در بخش مرکزی شهرها همراه است، باعث ارتقای کیفیت محیط و افزایش سرزندگی در این فضاها می‌‌شود. مطالعۀ حاضر به بررسی قابلیت‌‌‌‌سنجی اجرای طرح پیاده‌‌محوری در خیابان خواجه نصیر، واقع در بافت تاریخی شهر گز بُرخوار پرداخته‌است. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش، رویکردی‌‌ توصیفی تحلیلی با استفاده از مطالعات‌‌ کتابخانه‌‌ای و مصاحبه با کارشناسان است. تحلیل متغیّرهای مورد استفاده، با استفاده از نرم‌‌افزارهای spss و amos انجام گرفت. در فرضیۀ اول، اجرای طرح پیاده‌‌‌محوری از‌نظر ابعاد حمل‌و‌نقل مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به‌دست‌آمده از آزمون فرضیۀ‌‌ اول، نشان‌دهندۀ رابطۀ معنادار بین متغیّرهای مورد بررسی بود و فرضیۀ‌‌ اول تایید شد. در فرضیۀ دوم به بررسی قابلیت‌سنجی پذیرش اجرایی طرح از دید کسبه و شهروندان پرداخته‌شد. نتایج به‌دست‌آمده از آزمون فرضیۀ دوم نیز وجود رابطۀ معنادار بین متغیّرهای مورد سنجش را نشان داد و فرضیۀ دوم نیز تایید شد. همچنین نتایج مدل عاملی مرتبۀ دوم نشان داد که عامل اقتصادی بیشترین بار عاملی را با وزن رگرسیونی 0.86 به خود اختصاص داده‌است. پس از آن عامل اجتماعی و کالبدی با وزن رگرسیونی 0.82 و عامل زیست‌‌محیطی با وزن رگرسیونی 0.74 در رتبۀ بعدی قرار گرفته‌‌اند. نتایج پژوهش حاضر نشان‌دهندۀ این است که اجرای طرح پیاده‌مداری در خیابان خواجه‌‌نصیر مورد پذیرش شهروندان و کسبه است و ازنظر ابعاد ترافیکی و تردد مشکلی ایجاد نخواهد کرد.

The feasibility of implementing a pedestrian plan in urban historical context Case study of Khajeh Nasir Street in GazeBorkhar

The increasing tendency of man to the life of the car and the use of personal vehicles, the lack of utilization of public transport, the increase of environmental pollution and, ultimately, the movement of society to individual life, diminish social interactions and distant Human beings are from each other. The approach to turning some of the streets into a pedestrian that removes or reduces traffic in the central part of the city is to improve the quality of the environment and increase the vitality of these spaces. The present study attempts to evaluate the feasibility of the implementation of a pedestriancentered plan in Khajeh Nasir Street, located in the historical context of the city of GazeBorkhar. The research method used in this research is a descriptiveanalytical approach using library studies and expert interviews. Analysis of the variables used was done using spss and Amos softwares. In the first issue, the implementation of the pedestrian plan was considered in terms of transportation dimensions. The results of the first hypothesis test showed a significant relationship between the variables studied and the first hypothesis was confirmed. In the second hypothesis, we examined the feasibility of accepting the implementation of the plan from the point of view of the business and citizens. The results of the second hypothesis test showed a significant relationship between the measured variables and the second hypothesis was confirmed. Also, the results of the secondorder factor model showed that the economic factor has the highest gain with regression weight of 0.86. Subsequently, the social and physical factors with a regression weight of 0.82 and the environmental factor with a regression weight of 0.44 are in the next rank. The results of this study indicate that the implementation of the pedestrian plan in Khajeh‌‌e‌‌_nasir Street is acceptable for citizens and businesses and will not cause any problems in terms of traffic and traffic dimensions.