پهنه‌بندی قابلیت کشت زیتون در استان مازندران با تاکید بر داده‌های موثر اقلیمی و فیزیوگرافی

یکی از ارکان اصلی و شناخته ‌شده توسعه پایدار کشاورزی، به‌کار‌گرفتن اراضی کشاورزی بر‌اساس پتانسیل آن برای مناسب‌ترین کاربری کشاورزی است. هدف از این پژوهش،پهنه‌بندی قابلیت‌های اراضی استان مازندران برای کشت زیتون در رابطه با نیازهای مطلوب اقلیمی زیتون، بر‌اساس روش‌های تصمیم‌گیری چندمعیاره در محیط gisاست. منابع اطلاعاتی در این پژوهش، پایگاه داده‌های اقلیمی و منابع فیزیوگرافی است. پایگاه داده‌های اقلیمی شاملِ درجه حرارت، بارش، تعداد روز‌های یخبندان، رطوبت نسبی، تبخیرو تعرق از آمار و اطلاعات 28 ایستگاه سینوپتیک، کلیماتولوژی و باران‌سنجی اداره‌های کل ذی‌ربط استان، از زمان تاسیس تا سال 1392 جمع‌آوری شدند و داده‌های فیزیوگرافی شاملِ ارتفاع، شیب، جهت، کاربری اراضی، خاک و نقشه قابلیت اراضی می‌باشند. با استفاده از روش ahpمعیار وزنی هرکدام از داده‌های اصلی؛ اقلیم 0.590، توپوگرافی 0.224، قابلیت اراضی 0.112 و کاربری اراضی 0.074 تعیین شد و با همپوشانیآن‌ها در محیط gisنقشه نهایی کشت زیتون برای استان مازندران تهیه شد که حدود 21.3 در‌صد خیلی مناسب،32.2 درصد مناسب، 34.2 درصد متوسط و 12.3 درصد نامناسب برای کشت زیتون است و درنتیجه مناسب‌ترین مناطق برای کشت زیتون، میان‌بندها یا کوه‌پایه‌های استانمازندران است که ارتفاع‌شان تا 900 متر از سطح دریا می‌باشد. دمای سالانه این مناطق 17 تا 20 درجه و مقادیر بارش سالانه‌شان 500 تا 800 میلی‌متر است.