ارزیابی محدوده پراکنش و پیوستگی ساختاری لکه‌های زیستگاهی چهار گونه از گاوسانان (bovidae) در استان فارس

علف خواران بزرگ جثه، اساس رویکردهای حفاظتی گونهمحور و مکانمحور در کشور هستند. موفقیت این رویکردها منوط به کاهش تهدیدات ژنتیکی ناشی از انزوای گونه‌ها در زیستگاه‌های کلیدی است. در مطالعه حاضر محدوده پراکنش و پیوستگی لکه‌های زیستگاهی در گوسفند وحشی (ovis gmelini)، بز وحشی (capra aegagrus)، آهوی ایرانی (gazella subgutturosa)، و جبیر (gazella bennettii) با استفاده از الگوریتم حداکثر آنتروپی و مدل پیوستگی مسیرهای حداقل هزینه فاکتوریل نقشه‌سازی شد. نتایج نشان داد اگرچه پراکنش گونه‌ها تحت تاثیر فاکتورهای متفاوتی قرار دارد، مناطق تحت حفاظت، ناهمواری سیمای سرزمین، و علفزارها مهم‌ترین متغیرها در پراکنش گونه‌ها هستند. بسیاری از لکه‌های زیستگاهی در محدوده مناطق تحت حفاظت قرار گرفت که می‌تواند ناشی از مقاومت محیطی زیاد در خارج از مناطق باشد. به رغم پیوستگی ساختاری مناسب در برخی از گونه‌ها، قرارگرفتن نسبت زیادی از کریدورهای مهاجرتی در خارج از مناطق تحت حفاظت و ردپای انسان در زیستگاه می‌تواند عملکرد کریدورهای پیش‌بینی شده را کاهش دهد. انتخاب زیستگاه‌های کلیدی و کریدورهای مهاجرتی با نرخ جابه‌جایی بالا به عنوان مناطق تحت حفاظت مشارکتی نقش مهمی در افزایش کارایی شبکه حفاظتی موجود دارد. نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که حفاظت از علف خواران، نیازمند مدیریت یکپارچه در سطح سیمای سرزمین با هدف برقراری پیوستگی عملکردی بین مناطق است.

Assessing Distribution Range and Structural Habitat Connectivity of Four Species of Bovidae in Fars Province

Large herbivores play an important role in speciesbased and sitebased conservation approaches in the country. The success of these approaches depends on reducing genetic threats posed by isolation of species in their key habitats. In the present study, we assessed structural connectivity for wild sheep (Ovis gmelini), wild goat (Capra aegagrus), goitered gazelle (Gazella subgutturosa), and Indian gazelle (Gazella bennettii), using species distribution algorithms and connectivity models. Our findings showed that while the distributions of the studied species were correlated to different variables, conservation areas, landscape roughness and grasslands were the most contributing factors in predicting distribution of the species. Majority of habitat patches were located within the boundaries of existing conservation areas, which could be caused by the high environmental resistance outside of conservation areas. Despite the strong structural connectivity in some species, large proportion of migration corridors outside of conservation areas and high degrees of anthropogenic disturbances in natural habitat may reduce functionality of the predicted corridors. The selection of unprotected habitat patches and highrate migration corridors as Indigenous and Community Conservation Areas (ICCAs) can improve the efficiency of the existing conservation network. The obtained results revealed that the conservation of medium to largebodied herbivores requires integrated landscapelevel management to improve functional connectivity among habitats.