مدل‌سازی مطلوبیت زیستگاه گونه‌های کانونی به‌منظور طرح‌ریزی حفاظت از تنوع زیستی در منطقه جنوب شرق ایران

مدل سازی مطلوبیت زیستگاه برای گونه های کانونی از طریق مدل سازی ارتباط بین الگوی پراکنش تنوع زیستی و ویژگی های طبیعی و انسانی منطقه، مشکلات پیش رو در دستیابی به اطلاعات زیستگاهی مناطق دور از دسترس را، به حداقل رسانده است. پژوهش حاضر با هدف مدل سازی مطلوبیت زیستگاه برای گونه های کانونی و دستیابی به نقشه مدل سازی چندگونه ای مطلوبیت زیستگاه در منطقه جنوب شرق ایران صورت گرفته است. بدین ترتیب که ابتدا 7 گونه آسیب پذیر منطقه شامل خرس سیاه، پلنگ، کل و بز، قوچ و میش، جبیر، هوبره و گاندو انتخاب و مطلوبیت زیستگاه برای هرکدام با چهار مدل خطی تعمیم یافته، افزایشی تعمیم یافته، درخت تصادفی و حداکثر بی نظمی با استفاده از 10 متغیر مرتبط با پوشش اراضی، حضور انسان و توپوگرافی مدل سازی شد. در ادامه با تلفیق نقشه های مطلوبیت گونه های مختلف با نقشه سایت های لانه گزینی لاک پشت و زیستگاه های پرندگان به عنوان زیستگاه های حساس ساحلی نقشه نهایی مطلوبیت زیستگاه در منطقه به دست آمد. نتایج نشان داد که در مجموع بیش از 34 درصد از کل منطقه مورد مطالعه به عنوان زیستگاه حساس طبقه بندی شد که به طور عمده این نواحی به موازات خط ساحلی در منطقه پراکنش دارند. به طور کلی تنها کمتر از 15 درصد از زیستگاه های حساس منطقه توسط شبکه مناطق حفاظتی پوشش داده شده است. همچنین بین محدوده شرق به غرب منطقه یک کریدور مطلوب ارتباطی وجود دارد که به دلیل مطلوبیت کمتر نسبت به زیستگاه های مرکزی و تمرکز اهداف حفاظتی بر هسته های زیستگاهی مغفول مانده است.