سنجش شاخص‌‌های کیفیت محیط در بافت‌ها‌ی فرسوده شهری (نمونه موردی: محله امام‌زاده یحیی منطقه 12 تهران)

هم‌زمان با پدیدار شدن بحران‌ها‌ی محیطی، کیفیت محیط سکونت بخشی از مفهوم کلی کیفیت زندگی شناخته شد. این مفهوم به‌مثابه بازتابی از تمام جوانب احساس رفاه فردی، شامل همه متغیرهایی است که بر رضایتمندی انسان موثر‌ند. در این پژوهش، به سنجش کیفیت محیط در محله امام‌زاده یحیی در منطقه دوازده تهران پرداخته شده است. این پژوهش از نوع کاربردی، روش آن توصیفی- تحلیلی و شیوه گردآوری داده‌ها‌ پیمایشی با استفاده از پرسش‌نامه است. حجم نمونه بررسی براساس فرمول کوکران 316 نفر محاسبه شده است. برای تعیین روایی و پایایی تحقیق از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شده که عدد به‌دست‌آمده 65/0 است که مطلوب و درحد متوسط است. براساس نتایج پژوهش، ویژگی‌ها‌ی کالبدی و شاخص‌ها‌ی مربوط به آن در مقایسه با دو ویژگی دیگر یعنی کیفیت کارکردی و محتوایی پایین‌ترین سطح کیفیت را به خود اختصاص داده‌اند و شاخص‌های مربوط به ویژگی‌های محتوایی در مقایسه با شاخص‌های دیگر در سطح بالاتری قرار دارند که نتایج آزمون t تک‌نمونه‌ای معناداری آن‌ها را از دیدگاه شهروندان نشان می‌‌دهد. درنهایت، باوجود تفاوت در سطح معناداری ویژگی‌ها‌ی مختلف، درمجموع بین رضایت از کیفیت محیط شهری و محیط سکونتی رابطه معناداری وجود دارد؛ بنابراین وضعیت کنونی کیفیت محیط در محله از دیدگاه ساکنان درحد متوسط است و هرچه میزان دست‌رسی به خدمات مورد بررسی بیشتر باشد، بر میزان کیفیت محیط افزوده می‌شود.