بررسی توسعه محله‌های شهری با تاکید بر الگوی حکم‌روایی خوب شهری (مورد مطالعه: منطقه 19 شهرداری تهران)

امروزه، در اداره امور شهر بهره‌گیری از الگوی حکم‌روایی خوب شهری، پارادایمی در مدیریت شهرها معرفی می‌شود. در این الگو دولت، شهروندان و نهادهای خصوصی در جریانی افقی و فرا‌بخشی به مشارکت می‌‌پردازند. تحقق حکم‌روایی خوب شهری در مدیریت کلان‌شهرهای ایران و ازجمله تهران، مستلزم عینیت بخشیدن به مشارکت شهروندان در ابعاد گوناگون است. در چند دهه اخیر، ‌‌با تغییرات شگرف در شیوه زندگی، در ساختار محلات نیز تغییرات اساسی ایجاد شده است. در این میان با مطرح ‌شدن دیدگاه توسعه محله‌ای- دیدگاهی که حل مشکلات کنونی شهرها را در گرو بازگشت به مفهوم محله می‌داند- می‌توان با استفاده از نیروهای توانمند درون‌زا و سرمایه‌های اجتماعی موجود در آن به حل مشکلات پرداخت. شهروندان، نقش‌آفرینان اصلی در ره‌یافت توسعه پای‌دار شهری هستند. براساس این ره‌یافت، سامان‌دهی شهر و رفع معضلات شهری و محله‌های آن به مشارکت محلی متکی است. در پژوهش حاضر، توسعه محله‌های شهری با تاکید بر الگوی حکم‌روایی خوب شهری در منطقه نوزده شهرداری تهران بررسی شده است. ابزار سنجش در این پژوهش، پرسش‌نامه است که با طراحی گویه‌هایی برای هر شاخص و با استفاده از طیف لیکرت، از ساکنان منطقه نوزده به‌صورت نمونه‌گیری پرسش شده است. نتایج آزمون‌های آماری نشان می‌دهد باوجود رابطه معنادار در محله‌ها، سطح توسعه و حکم‌روایی خوب شهری در بیشتر محله‌های مورد مطالعه وضع مناسبی ندارد و رابطه معناداری بین دو متغیر وجود دارد و متغیر وابسته متاثر از متغیر مستقل است. همچنین، برپایه نتایج تحقیق، شاخص‌های قانون‌مداری، پاسخ‌گویی، مسیولیت‌پذیری، مشارکت و اجماع‌محوری از مهم‌ترین دغدغه‌های شهروندان برای رسیدن به سطح خوب توسعه محله‌ای در محله‌های مورد مطالعه است.