رویکرد پژوهش‌در‌عملِ فضایی: تعادل میان‌مقیاسی روابط قدرت، دانش و تصمیم‌‌‌گیری در برنامه‌ریزی فضایی راه‌بردی

در سال‌‌های اخیر برنامه‌‌ریزی راه‌بردی موازی با رویکرد دموکراسی مشارکتی و عقلانیت ارتباطی مطرح شد و سپس به‌دلیل نداشتن روش‌‌شناسی عملی مورد نقد قرار گرفت. برخی محققان مانند گاونتا، کرنوال و آتاو معتقدند برای اجرای عقلانیت ارتباطی و برنامه‌‌ریزی راه‌بردی باید رویکرد پژوهش‌درعمل را به‌مثابه یک راه‌‌حل روش‌‌شناختی مفهوم‌‌سازی کنیم. رویکرد پژوهش‌‌درعمل بر امر یادگیری متقابل متمرکز می‌‌شود و مستلزم کنش متقابل میان مجموعه‌‌ متعددی از بازیگران است. باوجود این، آن‌‌ها فقط به کاربرد رویکرد پژوهش‌‌درعمل در یک مقیاس جغرافیایی تمرکز کرده‌‌ و مفهوم کثرت‌‌گرای مقیاس را نادیده گرفته‌‌اند؛ درحالی ‌‌که به‌دلیل ماهیت چندمقیاسی مکان‌‌ها و ارتباط متقابل مقیاس‌‌ها، تحقق رویکرد پژوهش‌‌درعمل در یک سطح به سطوح دیگر وابسته است. بنابراین، توسعه یک نگرش به‌هم‌‌پیوسته مقیاسی برای برنامه‌‌ریزی راه‌بردی و رویکرد پژوهش‌درعمل با توجه به روابطِ میانِ مقیاس‌‌های مختلف و بُعد کثرت‌‌گرای مقیاس ضروری است. ازاین‌‌رو، این نوشتار با رویکرد کثرت‌‌گرایی فضایی و مفهوم «برنامه‌‌ریزی با مقیاس‌‌ها» افق فضایی گسترده‌‌تری را برای رویکرد پژوهش‌‌درعمل مطرح می‌‌کند. هدف رویکرد پژوهش‌‌درعمل فضایی این است که روابط دانش، قدرت و تصمیم‌‌گیری میان‌‌مقیاسی را از نظر فضایی تعدیل و ابعاد دموکراتیک آن را تقویت کند.