ارزیابی عملکرد مدیریت شهری در عدالت فضایی میان نواحی شهری (مطالعه موردی: شهر قایمشهر)

رشد شتابان شهرنشینی در دهه‌های اخیر، نابرابری در شرایط سکونت و دسترسی به زیرساخت‌های فیزیکی و اجتماعی میان نواحی و گروه‌های شهری را سبب شده است. هدف این پژوهش شناسایی نابرابری‌های موجود در شهر قایمشهر و ارزیابی عملکرد مدیریت ‌شهری است. عدالت فضایی به‌عنوان رویکرد اصلی و دیدگاه‌های برابری‌مبنا در تحلیل توزیع خدمات عمومی شهری، و دیدگاه نیازمبنا در تحلیل توزیع منابع عمومی شهر استفاده شده است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی بوده که با شیوه تطبیقی بین نواحی انجام پذیرفته است. میزان دست‌یابی به خدمات به‌کمک تحلیل‌های سیستم اطلاعات جغرافیایی و چگونگی تخصیص منابع با روش مقایسه‌ای تحلیل شده است. نتایج پژوهش بیانگر نابرابری توزیع در میزان دست‌یابی ساکنان نواحی به خدمات و نابرابری در میزان تخصیص و تحقق هزینه‌هاست؛ به‌گونه‌‌ای که نواحی مرکزی و غرب شهر از بالاترین سطح دست‌یابی به خدمات، و تخصیص و تحقق هزینه‌ها برخوردارند؛ درحالی که نواحی شرقی پایین‌ترین سطح دسترسی به خدمات و منابع را دارند. نتایج هردو تحلیل بیانگر انطباق نواحی محروم در هر دو تحلیل است که تمرکز منابع و خدمات در بعضی نواحی و دوگانگی و بی‌عدالتی در قایمشهر را نشان می‌دهد. از مهم‌ترین دلایل این نابرابری‌ها، بی‌توجهی به اصول و معیارهای عدالت فضایی در سیاست‌گذاری‌های مدیریت شهری است.