تعیین اراضی مناسب توسعه‌‌ شهری با بهره‌گیری از مدل‌های چندمعیاره‌‌ در شمال ایران

امروزه، موضوع مکان‌یابی توسعه آتی شهر مورد توجه برنامه‌ریزان شهری قرار گرفته است. در سال‌های اخیر، تغییر شدید کاربری اراضی شهری بر اثر رشد بی‌برنامه شهرها با ‌‌توجه به موقعیت مناسب و ارزش بالای زمین به‌علت حاصل‌خیزی برای فعالیت‌های کشاورزی باعث شده است تا تعیین اراضی مناسب در محدوده‌های شهری از دغدغه‌های پژوهشگران و متولّیان امور شهری باشد. بنابراین، هدف مقاله حاضر مشخص کردن اراضی مناسب توسعه‌‌ شهری برای گسترش آتی است. روش‌شناسی این مقاله بر تلفیقی از تحلیل سلسله‌‌مراتبی و تصمیم‌‌گیری چند‌‌معیاره در gis استوار است؛ به‌طوری ‌که در تلفیق نقشه‌‌های موضوعی از راهبرد ترکیب‌‌ خطی‌‌ وزنی - که از راهبردهای ارزیابی چندمعیاره مبتنی‌بر (ahp ) به‌شمار می‌‌رود- استفاده شده است. یافته‌های تحقیق نشان می‌‌دهد از کل مساحت محدوده مورد‌‌ مطالعه، 05/58 درصد اراضی محدوده در گروه زمین‌‌های با تناسب زیاد و بسیار زیاد برای توسعه شهری قرار دارند که اغلب در قسمت جنوب‌‌شرقی و جنوب شهرستان واقع شده‌اند. همچنین، 33/12 درصد از اراضی تناسب متوسطی دارند و بقیه اراضی یعنی 62/29 درصد تناسب کم و بسیار‌‌ کمی برای توسعه‌‌ شهری دارند.