تحلیل تفاوت میزان آمادگی اجتماعات محله‌ای شهر شیراز دربرابر زلزله

برای کاهش اثر بحران زلزله، ارتقای آمادگی دربرابر این بحران در شهرهای زلزله‌خیز باید به‌طور جدی مورد توجه قرار گیرد. با توجه به خطر بالای زلزله در شهر شیراز، این پژوهش به تحلیل تفاوت میزان آمادگی اجتماعات محله‌ای شهر شیراز دربرابر زلزله و نیز رابطه آمادگی اجتماعات محله‌ای و وضعیت اقتصادی- اجتماعی آن‌ها پرداخته است. بدین منظور، براساس مبانی نظری و پیشینه پژوهش، مفهوم آمادگی در 4 بعد، 14 شاخص و بیش از 87 معرّف و با استفاده از روش‌های saw و ahp تعریف عملیاتی شد. حجم نمونه معادل 322 خانوار و با روش کوکران محاسبه شد. نمونه‌گیری نیز با روش‌های خوشه‌ای و تصادفی انجام شد. داده‌ها به‌وسیله پرسش‌نامه‌های خانوار، کارشناس و خبرگان گردآوری شد و با روش‌های واریانس یکطرفه، آزمون توکی و هم‌بستگی پیرسون تحلیل شد. نتایج تحلیل واریانس یکطرفه نشان می‌دهد ازنظر ابعاد آمادگی عملیاتی و بستر فیزیکی و نیز آمادگی کل، بین محلات تفاوت معناداری وجود دارد. نتایج هم‌بستگی نیز نشان می‌دهد میزان آمادگی کل با اطمینان 99 درصد با متغیرهای منزلت شغلی، درآمد، تحصیلات و پایگاه به‌ترتیب با ضرایب 531/0، 630/0، 434/0 و 614/0 رابطه معناداری دارد. نتیجه کلی این است که آمادگی در مقیاس جامعه دارای ابعاد اجتماعی- اقتصادی است و باید به‌طور جدی مورد توجه قرار گیرد.