توسعه اجتماع محلی با بهره‌گیری از ظرفیت‌های مشارکتی در رویکرد دارایی‌مبنا (مطالعه موردی: محله امامزاده حسن، منطقه 17 تهران)

در این مقاله پس از معرفی رویکرد توسعه دارایی‌مبنا به تحلیل رابطه سرمایه اجتماعی (به‌عنوان مهم‌ترین دارایی در سطح اجتماع محلی)، عوامل اجتماعی-کالبدی و تمایل به مشارکت سازمان‌یافته (به‌عنوان پیش‌نیاز ضروری رویکرد دارایی‌مبنا) می‌پردازیم. شاخص‌های مورد بررسی را از مطالعات و تجربیات داخلی و جهانی استخراج کرده و با روش پیمایش، در محله امامزاده حسن شهر تهران مورد سنجش قرار داده‌ایم. نتایج رگرسیون چند‌متغیره و تحلیل مسیر تمایل به مشارکت سازمان‌یافته، سرمایه اجتماعی و عوامل اجتماعی- کالبدی نشان می‌دهد سرمایه اجتماعی (با ضریب 0.484) بر تمایل به مشارکت تاثیر مستقیم و افزاینده دارد. همچنین، قدمت سکونت (با ضریب 0.256)، میزان کیفیت امکانات کالبدی از دید ساکنان (با ضریب 0.333) و میزان حضور‌پذیری فضاهای عمومی در محله (با ضریب 0.354) با واسطه سرمایه اجتماعی بر تمایل به مشارکت سازمان‌یافته تاثیر افزاینده دارند و تاثیر وضعیت مالکیت (0.058) نسبت به سه عامل دیگر کمتر است. این نتایج نشان می‌دهد سرمایه کالبدی برای افزایش سرمایه اجتماعی دارای اهمیت ابزاری است و در رویکرد دارایی‌مبنا برای توسعه اجتماع محلی باید به سرمایه‌های کالبدی و اجتماعی به‌صورت یکپارچه برای ظرفیت‌سازی توجه کرد.