مقایسه دو روش آوای دعا و ذکر بر امید به زندگی بیماران بستری در بخش بخص مراقبت های ویژه قلبی

مقدمه و هدف: امید به عنوان یک عامل پیچیده چند بعدی و بالقوه قدرتمند در بهبود و سازگاری محسوب ‌می‌شود که از نظر فیزیولوژی و عاطفی به بیمار کمک ‌می‌کند تا بتوانند بحران‌های بیماری را تحمل نمایند. دعا و ذکر به عنوان دو روش جداگانه در مراقبت‌های معنوی محسوب می‌شوند. این مطالعه با هدف مقایسه دو روش آوای دعا با ذکر بر اضطراب مرگ بیماران بستری در بخش سی سیو انجام گرفت. روش کار: این مطالعه تجربی در سه گروه آوای دعا (30 نفر)، ذکر (30 نفر) و گروه کنترل (30 نفر) انجام شد. در دو گروه آوای دعا و ذکر مداخله انجام شد. سپس هر سه گروه با هم مقایسه شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد امید به زندگی اشنایدر بود که نتایج اماری توسط آزمون انالیزواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج: آزمون آماری بین سه گروه بیشترین اختلاف معنی‌داری را نشان داد که کمترین میزان اضطراب مرگ در گروه ذکر مشاهده شد(05/0>p). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد استفاده از تجارب معنوی در کنار روش‌های درمانی دیگر اثرات خوبی را در پی خواهد داشت. می‌توان به عنوان یک درمان کمکی در کنار درمان‌های دیگر استفاده نمود و با توجه به دستورالعمل‌های مراقبت‌های تسکینی در درمان‌های مذهبی، مراقبت‌های معنوی را به عنوان یک راهنما قائل شد.