تاثیر خود‌مراقبتی به روش اصلاح مزاج بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع 2

هدف: با توجه به شیوع و عوارض دیابت و تاثیر آن بر کیفیت زندگی بیماران، از طرفی کیفیت زندگی پایین موجب کم کردن مراقبت از خود و افزایش خطر عوارض بیماری می‌شود. هدف این مقاله تعیین تاثیر خودمراقبتی به روش اصلاح مزاج بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع 2 است. روش ها: این مطالعه نیمه‌تجربی با انتخاب 110 نفر از بیماران دیابتی نوع 2 به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و سپس همه افراد بر‌اساس جدول اعداد تصادفی به‌طور تصادفی به 2 گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. بعد از تمایل افراد برای شرکت در مطالعه و کسب رضایت آگاهانه، پرسش‌نامه اطلاعات جمعیت‌شناختی، کیفیت زندگی توسط بیماران و تشخیص مزاج توسط پزشک متخصص طب سنتی قبل از آزمایش انجام شد. در گروه آزمایش، 4 جلسه آموزش خود‌مراقبتی به روش اصلاح مزاج به مدت 45 دقیقه برای هر بیمار تنظیم شد. در گروه کنترل، درمان‌های روتین بدون هیچ آزمایشی بود. ‌سپس پرسش‌نامه کیفیت زندگی توسط بیماران نمونه پژوهش 3 ماه بعد از آزمایش، مجدداً تکمیل شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss نسخه 22 و آزمون کای‌اسکوئر، تی‌زوجی و تی‌مستقل در سطح معناداری (p<0/05) تجزیه‌و‌تحلیل شدند. یافته ها: قبل از آزمایش، بین میانگین میزان کیفیت زندگی در گروه آزمایش 11/9±83/2 و کنترل 9/4±85 تفاوت معناداری وجود نداشت 194/p=0، اما بین میانگین میزان کیفیت زندگی بعد از آزمایش در گروه آزمایش 11/3±87/7 و کنترل 9/5±85/1 تفاوت معناداری وجود دارد 044/p=0. ‌قبل و بعد از آزمایش از‌نظر میانگین میزان کیفیت زندگی در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد (224/p=0). نتیجه گیری: کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع 2 در روش آموزش خود‌مراقبتی و اصلاح مزاج نسبت به گروه کنترل افزایش یافته است.

effect of a self-care training program based on temperament modification on the quality of life of patients with type 2 diabetes

objective: considering the high prevalence of diabetes mellitus and its effect on the quality of life (qol) of patients which can lead to low self-care and increased risk of disease complications, this study aims to assess the effect of a self-care training program based on temperament modification on the qol of patients with type 2 diabetes (t2d). methods: in this quasi-experimental study, 110 patients with t2d were selected by a convenience sampling method and were randomly divided into two groups of intervention and control using the random number table. after obtaining informed consent from them, they completed a demographic from and the world health organization quality of life-bref (whoqol-bref) questionnaire, and their temperament was diagnosed by a doctor expert in iranian traditional medicine. the intervention group received four sessions of self-care training based on temperament modification each for 45 minutes. the control group received routine treatment without any intervention. then, they completed the whoqol-bref questionnaire again three months after the intervention. data were analyzed in spss software, version 22 using chi-square test, paired t-test, and independent t-test. the significant level was set at 0.05. results: before the intervention, there was no significant difference in the quality of life score between the intervention (83.2±11.9) and control (85±9.4) groups (p= 0.194). after the intervention, the difference was significant between the intervention (87.7±11.3) and control (85.1±9.5) groups (p=0.044). there was no significant difference in the quality of life score in control group before and after the intervention (p=0.244). conclusion: the self-care program training based on temperament modification can improve the quality of life of patients with t2d.