اثربخشی تمرینات حرکتی با رویکرد آینه‌درمانی بر راه رفتن بیماران سکته مغزی تحت حاد و مزمن

مقدمه: سکته مغزی یک ضایعه طولانی‌مدت و از عوامل اصلی ناتوانی بزرگسالان است. اختلالات حرکتی، شایع‌ترین علائم بالینی سکته مغزی هستند که فعالیت‌های روزانه بیماران را مختل می‌کنند. در این راستا هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی آینه‌درمانی بر راه رفتن بیماران مرحله تحت حاد و مزمن سکته مغزی بود. مواد و روش ها: این مطالعه نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون، در بین بیماران سکته مغزی تحت حاد و مزمن مراجعه‌کننده به کلینیک تبسم تهران انجام شد که از بین آن‌ها پانزده بیمار تحت حاد و پانزده بیمار مزمن به صورت هدفمند انتخاب و وارد پژوهش شدند. آزمودنی‌های دو گروه قبل و پس از هشت هفته تمرین، در آزمون ارزیابی و مداخله راه رفتن شرکت کردند. برنامه تمرین دو گروه مشابه و شامل هشت هفته، هر هفته دو جلسه و هرجلسه 90 دقیقه (شامل60 دقیقه تمرین معمول توان‌بخشی و 30 دقیقه تمرین با آینه) بود. داده‌ها توسط آزمون‌های تی وابسته، تی مستقل و تحلیل کوواریانس با نرم‌افزار spss نسخه 23 تحلیل شدند.یافته ها: میانگین نمره راه رفتن گروه تحت حاد و گروه مزمن در پیش‌آزمون به ترتیب 20/70 و 22/46 بود و در پس‌آزمون به ترتیب به 14/10 و 20/46 کاهش یافت. پیش‌آزمون و پس‌آزمون راه رفتن در هر یک از گروه‌های تحت حاد (0/001=p) و مزمن (0/001=p) دارای تفاوت معنی‌داری بود. همچنین پس‌آزمون راه رفتن بین گروه تحت حاد و مزمن تفاوت معنی‌داری داشت (0/001=p) نتیجه گیری: آینه‌درمانی در مرحله تحت حاد اثربخشی بیشتری بر راه رفتن نسبت به مرحله مزمن دارد. بنابراین توصیه می‌شود آینه‌درمانی در مرحله تحت حاد پس از سکته مغزی استفاده شود.

The Effect of Mirror Therapy on the Gait of Patients with Subacute and Chronic Stroke

Objective: Stroke is one of the leading causes of longterm disability. Motor impairment is the most common clinical sign of stroke that disrupt patients rsquo; daily activities. The purpose of this study is to compare the effect of mirror therapy on the gait of patients with subacute and chronic stroke.Methods: The is a quasiexperimental study with pretest/posttest design. Participants were 30 patients with subacute (n=15) and chronic stroke (n=15) referred to Tabassom Clinic in Tehran, Iran. Subjects in both groups participated in the Gait Assessment and Intervention Tool (GAIT) before and after intervention. The interventional program was similar in the two groups and consisting of eight weeks of walking rehabilitation two sessions per week, each for 90 minutes; 60 minutes of routine rehabilitation and 30 minutes of mirror therapy. Data were analyzed using paired ttest, independent ttest, and ANCOVA in SPSS.23 software considering a significance level of P<0.05.Results: The mean pretest GAIT score in the subacute group was 20, which decreased to 14 after intervention, indicating a considerable improvement in their gait performance; in the chronic group, the mean pretest GAIT score decreased from 22 to 20 after intervention. There was a significant difference between pretest and posttest GAIT scores in two subacute and chronic groups (P= 0.001). There was also a significant difference in posttest GAIT score between subacute and chronic groups (P=0.001).Conclusion: Mirror therapy in the subacute phase has more effect on the gait of of stroke patients than in the chronic phase. Therefore, it is recommended to use mirror therapy in the subacute phase after stroke.