اثر تعاملی تمرین اینتروال و عصارۀ اتانولی گیاه پرسیاوشان بر سطوح متالوتیونین ریۀ موش‌های نر

مقدمه: هدف از این تحقیق، بررسی اثر تعاملی تمرین اینتروال و عصارۀ اتانولی گیاه پرسیاوشان بر سطوح متالوتیونین ریۀ موش های نر بود.مواد و روش ها: بیست وپنج سر موش صحرایی ویستار نر سه هفته ای با میانگین وزن 9 ± 68 گرم پس از دو هفته آشنایی با محیط به طور تصادفی به پنج گروه کنترل 6 هفته ای، کنترل 9 هفته ای، تمرین 6 هفته ای، تمرین 9 هفته ای و گروه تعاملی تمرین و مکمّل پرسیاوشان (6 هفته تمرین اینتروال + 3 هفته مکمّل پرسیاوشان) تقسیم شدند. پس از هفتۀ ششم روزانه 200 میلی گرم عصارۀ اتانولی گیاه پرسیاوشان به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت گاواژ به گروه های مکمّل خورانده شد. گروه تمرین اینتروال به مدت شش هفته، 5 جلسۀ 30 دقیقه ای در هفته با سرعت 15 تا 70 متر بر دقیقه تمرین کردند. در پایان، جهت اندازه گیری سطح متالوتیونین، بافت ریۀ موش ها خارج شد. داده ها با آنالیز واریانس یک طرفه در سطح %5>pتجزیه وتحلیل شد.یافته ها: تمرین اینتروال موجب افزایش معنی دار سطوح متالوتیونین ریه در گروه تمرین 6 هفته ای (%6 ± 0/52) نسبت به گروه های کنترل 6 هفته ای (%4 ± 0/28)، کنترل 9 هفته ای (%5 ± 0/32)، تمرین 9 هفته ای (%4 ± 0/34) و ترکیب تمرین + مکمّل پرسیاوشان (%4 ± 0/38) شد. باوجوداین، تعامل تمرین + مکمّل پرسیاوشان بر سطوح متالوتیونین ریۀ موش های نر اثر معنی دار نداشت (%5