آثار دو پروتکل تمرین هوازی و مقاومتی بر سطوح nfkb و شاخص مقاومت به انسولین در زنان مبتلا به دیابت نوع 2

هدف: هدف از این پژوهش بررسی آثار هشت هفته تمرین هوازی یا مقاومتی بر سطوح سرمی nfkb، نیم‌رخ چربی، قند خون ناشتا و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دوم بود. روش: آزمودنی‌ها 45 زن داوطلب دچار دیابت نوع دوم بودند که به‌طور تصادفی به سه گروه 15 نفره هوازی، مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. تمرین‌ها به‌مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته انجام شدند. تمرین مقاومتی شامل 128 تکرار با شدت 70%60% یک تکرار بیشینه و تمرین هوازی شامل 50-30 دقیقه دویدن روی نوارگردان با شدت 75%65% ضربان قلب بیشینه بود. پیش و پس از مداخله، سطوح nfkb، نیم‌رخ چربی، گلوکز خون و شاخص مقاومت به انسولین اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: هشت هفته تمرین هوازی یا مقاومتی اثر معناداری بر سطوح nfkb نداشت. اما هر دو شیوه تمرینی سبب کاهش معنادار سطوح گلوکز خون، شاخص مقاومت به انسولین و لیپوپروتئین کم‌چگال و افزایش لیپوپروتئین پرچگال شد. سطوح تریگلیسریدها تنها پس از تمرین هوازی کاهش معنادار داشت. بین تمرین هوازی و مقاومتی، در کاهش گلوکز خون، شاخص مقاومت به انسولین، لیپوپروتئین کم‌چگال و افزایش لیپوپروتئین پر‌چگال تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه‌گیری: هشت هفته تمرین هوازی با شدت 75%65% ضربان قلب بیشینه یا تمرین مقاومتی با شدت 70%60% یک تکرار بیشینه می‌تواند بدون اثرگذاری بر سطوح nfkb به کاهش قند خون و مقاومت به انسولین و همچنین بهبود نیمرخ چربی در زنان دچار دیابت نوع 2 کمک کند. بین سودمندی دو شیوه تمرینی تفاوتی وجود ندارد، اما سطوح تری‌گلیسریدها تنها با تمرین هوازی کاهش می‌یابد.