اثر هشت هفته پیاده‌روی تناوبی و تداومی بر سطوح سرمی دی‌پپتیدیل پپتیداز-4 و شاخص مقاومت به انسولین دختران چاق 11-9 ساله

هدف: دی پپتیدیل پپتیداز-4 (dpp4) به عنوان پل ارتباطی بین چاقی و مقاومت به انسولین مطرح شده است. هدف از این پژوهش، بررسی تغییرات سطوح سرمی dpp4 و شاخص مقاومت به انسولین (homa2-ir) پس از هشت هفته تمرینات پیاده روی تناوبی و تداومی در دختران چاق119ساله بود. روش‌شناسی: 32 دختر چاق (با میانگین سنی 0.75±9.62 سال و صدک شاخص توده بدنی1.40±97.38 درصد) به صورت داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند و در گروه های تمرین تناوبی (12نفر)، تمرین تداومی (11نفر) و کنترل (9نفر) قرارگرفتند. گروه های تمرینی به مدت هشت هفته، 3 جلسه در هفته (30 دقیقه پیاده روی به ترتیب در گروه تداومی و تناوبی با شدت hrmax %60-75 و hrmax %70-85) پرداختند. پیاده روی تناوبی شامل 2 دقیقه پیاده روی و 1 دقیقه استراحت فعال بود. پس از 10 ساعت ناشتایی، نمونه گیری خون در قبل از شروع تمرینات و 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی انجام گرفت. برای بررسی تغییرات درون گروهی از آزمون آماری t همبسته و برای بررسی تغییرات بین گروهی، پس از محاسبه اختلاف بین پیش‌آزمون و پس‌آزمون از آنالیز واریانس یک‌طرفه استفاده شد. یافته‌ها: هشت هفته تمرینات تداومی و تناوبی نسبت به گروه کنترل، تغییر معنی داری در سطوح dpp-4، انسولین، گلوکز و homa2-ir ایجاد نکرد. نسبت به گروه کنترل، تمرین تناوبی موجب بهبودی وزن، شاخص توده بدنی و صدک شاخص توده بدنی (به ترتیب 0.004=p، 0.019=p و 0.022=p) شد در حالی که فقط شاخص توده بدنی در گروه تمرین تداومی تمایل به کاهش داشت (0.077=p). نتیجه‌گیری: به نظر می رسد که بهبودی ترکیب بدن ناشی از پروتکل تمرینی مورد استفاده در این پژوهش، برای ایجاد تغییرات معنی دار homa2-ir و dpp-4 در دختران چاق نابالغ، کافی نبوده است.