بررسی رابطۀ میان تاثیرپذیری از تبلیغات لوازم آرایشی و خودشیءانگاری در زنان

خودشیءانگاری از جمله مسائل حوزۀ زنان است که در سال‌های اخیر، توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. در پژوهش حاضر، با استفاده از نظریۀ مک کینلی و هاید (1996) و روش کمّی از نوع پیمایشی رابطۀ میان اثرپذیری از تبلیغات لوازم آرایشی و خودشیءانگاری در زنان 18 تا 35 سال شهر تهران مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور جمع‌آوری داده‌ها، پرسش‌نامه‌ای متشکل از  پرسش‌نامۀ کوان، احمد و احمد (2019) برای سنجش تاثیرپذیری از تبلیغات لوازم آرایشی و پرسش‌نامه مک کینلی و هاید (1996) برای سنجش خودشیءانگاری استفاده شده است. به وسیله نرم‌افزار «سمپل پاور» به شیوۀ نمونه‌گیری در دسترس  270 نفر به عنوان نمونۀ آماری انتخاب شدند. برای تحلیل داده‌ها از آزمون‌های تی تک نمونه، ضریب رگرسون ساده و همچنین از مدل رگرسیونی هایس (برای سنجش اثر متغیرهای تعدیل‌گر) استفاده شده است. نتایج تحلیل داده‌ها نشان می‌دهد که متغیر اثرپذیری از تبلیغات لوازم آرایشی به عنوان یک متغیر پیش‌بین در سطح متوسط برای متغیر خودشیءانگاری و دو مولفۀ نظارت بدنی و شرم بدنی به حساب می آید. ضرایب تبیین به ترتیب  0.50، 0.546 و 0.48 به دست آمد. این ضریب برای مولفه باور به کنترل بدن 0.18 از نوع منفی و معنادار است. متغیرهای تحصیلات مادر و پایگاه اقتصادی – اجتماعی به طور محدود در رابطه میان دو متغیر اصلی پژوهش نقش تعدیل‌گر را دارد.