تجربه کنارگذاری فضایی زنان بر حسب نوع پوشش در شهر تهران

در پژوهش حاضر تجربه کنارگذاری فضایی زنان در شهر تهران بررسی شد. با 20 نفر از زنان در محدوده سنی 50-18 سال و از سنخ های پوشش و جایگاه های اجتماعی متفاوت ، که با نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند، مصاحبه انجام شد. پس از دسترسی به اشباع نظری، داده های بهدست آمده با استفاده از روش نظریه مبنایی مقوله بندی و تحلیل شد. مقوله محوری «تمایل به قبض و بسط فضایی قلمروی » گرفت که به تلاش زنان برای حفظ هویت خود به مثابة یک دارایی اشاره میکند. تمام زنان اعم از محجبه و شل حجاب، آراسته و نامرتب یا با پوشش های خارج از عرف مدعی داشتن چنین تجربه ای از طرف زنان و مردان دیگر بودند و راهکارهای متنوعی را برای مواجهه با این مساله در زندگی روزمره خود به کار میگرفتند که شامل پرهیز از موقعیت یا بی اعتنایی به آن، برقراری گفتگو، مشاجره و مانند آن میشد. با تمام این اوصاف باید گفت تجربة کنارگذاری به بخش مسلمی از زندگی روزمره بدل می شود که زنان به مرور به آن خو میگیرند.

Spatial Exclusion of Women Based on Their Clothing in Tehran

The present study deals with spatial exclusion of women in Tehran. Twenty women with different types of clothing and social status were selected by purposive sampling. Their age varied between 1850 years old. The women had different occupation: students, teachers, housewives, employees etc. They were interviewed until theoretical saturation was gained. Grounded theory has been used for analyzing and categorizing data. The core category is described as “a tendency toward extending the spatial domain of identity” which refers to women’s effort for securing their identity as a belonging. All the women including veiled and unveiled, with spruce and sloppy, childish, boyish or any unusual types of dressing had experienced such exclusions and applied various methods for dealing with this problem in their everyday life such as ignoring or avoiding some situations, making dialogues or disputes. Nevertheless exclusion turns into an obvious part of their life and little by little they get used to it.